مبارزه (رسانه تحلیلی خبری دانشجویان خط امام): آسفالت خیابان داغ است. خورشید در میان آسمان می درخشد. گرم است و هر عابری که از خیابان شهریار تهران رد می شود با تعجب نگاهش می کند. لابد با حس انسان دوستی لحظه ای مکث می کند، سئوالی می پرسد آهی می کشد سری تکان می دهد  و می رود. عابر می رود اما تمام سنگینی این روزهای تلخ بر روی شانه های مردی می ماند که بیشتر از ده روز شب ها در خیابان کنار اسباب و اثاثیه زندگی اش می خوابد. با دلتنگی، بغض و شاید شرمندگی چه فرقی می کند!

چون صاحبخانه ده روزی می شود که جوابش کرده است، چون آه در بساط ندارد. فرقی نمی کند چون دو روزی است که غذا نخورده و هیچ تصمیمی هم برای فردا، هفته بعد یا ماه و سال آینده ندارد. مستاصل و ناامید است. ۵۴ سال دارد و ۶ سال از این ۵۴ سال را در جبهه ها جنگیده اما حالا که به این روز افتاده هیچ کس دست او را نمی گیرد که هیچ به دروغگویی هم متهم می شود.

وقتی آن روز دلیل بودنش در گوشه خیابان آن هم با کلی اسباب زندگی را پرسیدم در حالی که سرش را تکان می داد ابتدا مرا به نشستن روی کاناپه ای که کنار پیاده رو گذاشته بود دعوت کرد. آهی کشید و از نداشته هایش حرف زد .می گفت: مدت زیادی گرفتار همسرم بودم و همه زندگی و پس اندازم را صرف هزینه درمان او کردم حالا که کمی حالش بهتر شده از کار بیکار شدم. همسرم بیماری اعصاب شدیدی داشت و مدت زیادی در بیمارستان مهرگان بستری و در حال مداوا بود.

پرسیدم: کجا کار می کردید؟ به روزنامه هایی که روی کارتن ها بود نگاه نامیدانه ای انداخت و گفت: روزنامه وطن امروز. روزنامه ورشکسته شد، من هم بیکار شدم. مدت قرارداد خانه ام تا اول فروردین بود سه میلیون رهن و ۳۵۰ هزار تومان کرایه. اما صاحبخانه ام برای قرارداد جدید ۱۵۰ هزار تومان کرایه را زیاد کرد. با وجود اینکه بیشتر از سه ماه کرایه خانه ام عقب افتاده بود، قبول کردم چون چاره ای نداشتم جای دیگری نمی‌توانستم پیدا کنم.

اما زمانی که از کار بیکار شدم اوضاع بدتر شد. این بود که صاحبخانه پول رهن را بابت کرایه برداشت و در روزهای آخر مرداد جوابم کرد .یکی از دوستان مقداری پول به من داد تا ماشین گرفتم و وسایلم را اینجا آوردم. البته اول زیر پل حافظ بودم اما ماموران شهرداری آمدند و گفتند که زیر پل خوب نیست چون محل رفت و آمد و جلوی چشم مردم است! در نهایت کمک کردند تا وسایلم را به اینجا بیاورم.

ادامه می دهد: برای خانه از چند ماه پیش اقدام کرده بودم حتی از رییس جمهور قبلی نامه ای خطاب به وزیر مسکن گرفته بودم اما نهایت اینکار برای من شد یک شماره تلفن و یک شماره نامه. وقتی ۲۰ روز قبل با نامه ام به شرکت مسکن مهر پرند مراجعه کردم گفتند در حال حاضر خانه ای نداریم که تحویل بدهیم. گفتم صاحب خانه اثاثیه ام را به خیابان می ریزد و آبروم می رود. گفتند فعلا سایت بسته است و باید صبر کنی.

سرش را پایین می گیرد و به زمین خیره می شود و می گوید: یخچالم  را چند روز قبل به علت بدهی فروختم اما بعضی از اسباب اثاثیه ام موقع جابه جایی خراب شده و شکسته.
از همسر و فرزندانش میپرسم که می گوید:دو پسر و یک دختر دارم. یکی از پسرانم تازه از سربازی آمده، نامزد کرده و تازه در کارگاه مبل مشغول شده این چند روز را هم همانجا خوابیده. پسر دیگرم هم تازه دوره تعمیرات موبایل را تمام کرده و در یک مغازه کار پیدا کرده است. دخترم فوق دیپلم کارگردانی دارد اما تا به حال نتوانسته کاری پیدا کند و این چند روز را هم با همسرم به خانه یکی از دوستانش رفته اند.

این جمله ها را که می گوید اشک هایش سرازیر می شود. ادامه می دهد: بچه های خوبی دارم اما جوان هستند و غرور دارند نمی شود که بیایند اینجا کنار خیابان بمانند.

کمی که اشکهایش خشک می شود، می گوید: ۶ سال جبهه بودم از ۵۹ تا ۶۵٫ باور کنید سال ۵۹ نان نداشتیم بخوریم و هیچ کس برای جنگ نمی رفت، باور کنید حتی گلوله برای جنگیدن نداشتیم… حالا هم که به این روز افتاده ام. طی همین چند روز گذشته اینجا در تالار وحدت برنامه ای برای بزرگان بود. یکی یکی مسئولان با ماشین های مدل به مدل از کنارم می گذشتند و مرا با این وضعیت می دیدند اما حتی یک نفر نپرسید که من چرا با این وضع اینجا هستم. اصلا کسی به ما محل نمی دهد.

می گویم؛ خب خودتان جلو می رفتید و حرفی می زدید که جواب می دهد: می رفتم که چه می شد. خردم می کردند. کسی که می خواهد کمک کند خودش جلو می آید و پرس و جو می کند… چند روز قبل یک دختر خانم جوانی آمد و وقتی از اوضاعم برایش توضیح دادم گفت یک میلیون پس انداز دارم اگر مشکلتان را حل می کند برایتان بیاورم اما قبول نکردم. با خودم فکر کردم دختر جوانی است که حالا از روی احساسات می خواهد همان مقدار پس انداز خودش را هم به من بدهد دلم نیامد … گفتم شاید مورد نیاز خودش هم باشد. روزهای اول هم یک آقایی به من گفت در تهرانپارس خانه دارم می روی آنجا زندگی کنی؟ گفتم هر جا باشد می روم. اما رفت و پشت سر خود را هم نگاه نکرد. این درد ماست. می دانید شعار دادن هیچ کاری ندارد اما عمل به آن سخت است.

دستانش رو به در هم قفل می کند و به آینه ای که در گوشه اتاقک بی سقف و درش خیره می ماند. نمی دانم در آن لحظه چه چیزی را در آینه می کاود گذشته یا آینده. لحظه ای بعد چشمانش را از آینه بر می دارد و می گوید: به هر جایی که فکرش را بکنید سر زده ام حتی نهاد ریاست جمهوری هم رفتم.

قرار شد بهزیستی بیاید از زندگی ام تحقیق کند اما ماموری که همین روزهای آخر به منزل من آمده بود در گزارش به دروغ نوشت پسر و دخترانم کار می کنند و خودم هم شاغل هستم با ماهی ۶۰۰ هزار تومان حقوق این درحالی بود که من بیکار بودم و پسرانم هر دو تازه کار پیدا کرده اند یکی تازه سربازی اش تمام شده دیگری هم که تازه دوره آموزشی اش در مورد تعمیرات موبایل تمام شده و چند روز قبل از اینکه صاحبخانه اسبابم را بیرون بریزد کار پیدا کرده است. با این حال فقط آبروریزی این قضیه برای من و خانواده ام ماند چون همسایه ها متوجه شدند که از بهزیستی به منزل ما آمده بودند اما هیچ کمکی نکردند.

اینبار دیگر تنها گریه نمی کند باور کنید سخت است دیدن شانه های پدری که از شدت درد و نگرانی به خود می لرزد. کسی که می خواهد سنگر باشد اما حالا خودش بی پناه در کنار خیابان مانده. وقتی کمی هق هق های مردانه اش کمتر می شود می گوید: دیگر خسته شده ام .بچه های خوبی داشتم اما نتوانستم برایشان کاری بکنم. دیشب می خواستم همه این اسباب را آتش بزنم تا راحت شوم اما دلم نیامد اثاثیه ای که با هزار جان کندن تهیه شان کردم را با دست خودم آتش بزنم.

می پرسم: حالا تصمیم تان چیست می خواهید چه کار کنید؟

کمی وسایل دور و برش را نگاه می کند و با نگرانی می گوید: هیچ تصمیمی ندارم. آدم که از همه جا مانده باشد چه تصمیمی می تواند بگیرد. پولی ندارم که بروم دنبال خانه بگردم. وقتی دو روز است که غذا نخورده ام چه تصمیمی باید بگیرم؟!

می گویم: چه انتظاری از مسئولان دارید؟

این را  می پرسم اما می دانید انگار او با این همه مشکلی که دارد هیچ انتظاری از کسی ندارد یا آنقدر دست رد به سینه اش زده اند که دیگر از یادش رفته است انتظار داشته باشد، چون جمله های آخرش را اینگونه به پایان می برد: از نامه نوشتن خسته شده ام. این روزها غیرت و تقریبا خیلی از صفات انسانی خوب از بین رفته است.

ما از بچگی یاد گرفتیم که اگر یک بچه مسلمان ببیند همسایه اش گرسنه خوابیده دین ندارد. این را یاد گرفتیم اما این روزها این موضوع برای کسی مهم نیست .می توانستم روزی میلیارد میلیارد پول حرام در بیارم  اما اینکار را نکردم از ۱۶سالگی کار کردم و لقمه حلال خوردم.

قهرمان صفریان (۰۹۳۰۷۳۶۴۶۰۷) نتوانست انتظارش را از مسئولان به زبان بیاورد اما آنچه از حرف های دیگر او پیداست نیاز به یاری و کمک رسانی مسئولان دولتی و یا حتی افراد حقیقی است کمکی که شاید بتواند در این آشفته بازار گرانی و بیکاری گره ای از مشکلاتش باز کند. دفتر روزنامه روزان علاوه بر هماهنگی برای یاری رسانی به این هموطن، آماده انعکاس توضیح سازمان ها و ارگانهایی است که در این میان از آنها نام برده شد.

منبع: عصر ایران

:::

مطالب مرتبط:

• رزمنده‌ای که پس از 33 سال شناسایی شد
• درگذشت پیرترین رزمنده دفاع مقدس+عکس
• هيچ تشكلي نبايد بگوید چه كسي باید از قطار اصلاحات پیاده شود و چه کسی بماند
• عکس: تصویری منتشرنشده از روحانی در کنار خانواده‌اش
• پیام امام به خانواده‌های شهدای کردستان