رسانه پرستی، حق و باطل شناسی رسانه ای
حال، سوالی از همه افرادی که با برخوردهای تند و سرکوب کننده، با فضای نقد در جامعه برخورد می کنند می پرسم، آیا اگر این برخورد شما حتی به اندازه ای کوچک منجر به فراموش شدن و یا بی رغبتی به اصل امر به معروف و نهی از منکر در جامعه شود، مسئولیت این انحراف در تاریخ یک امت به عهده چه کسی خواهد بود، و چه بزرگ انحراف و حق الناسی است. واقعا عده ای چگونه می خواهند پاسخگوی تضییع این حق بزرگ در جانب خداوند باشند؟
مبارزه (رسانه تحلیلی خبری دانشجویان خط امام) – هادی زینلی:
رسانه های دشمن به صورت فعال، فضای کشور ما را رصد می کنند و از اهم اتفاق های کشور ما به عنوان خبر استفاده می کنند. در این بین، این بنگاه های خبر پراکنی، از برخی وقایع کشور و اخبارهای ایران، سوء استفاده می کنند. این سوء استفاده ها به طرق مختلف محقق می شود، مانند پر رنگ کردن نارسایی های سیاسی، حکومتی و فرهنگی کشور. عده ای در کشور این سوء استفاده های رسانه های دشمن را به عنوان یک تهدید جدی برای کشور تلقی کرده، عکس العمل نشان می دهند. عکس العمل این گروه به گونه ای است که مثلا اگر صحبت های شخص، حزب و یا تشکلی در کشور، به عنوان خبر این رسانه ها استفاده شود و عملش (که مورد استفاده رسانه بیگانه قرار گرفته)، به عنوان عمل اشتباه، و آن شخص به عنوان انسان خطاکار و آسیب زننده به نظام شناخته می شود و برخوردی که با آن ها می شود مخرب و تند است. در این نوشتار سعی بر آن است تا به نقد این تفکر در جامعه بپردازیم.
بدون شک، هر شخص یا جمعی، که در کشور ما فعال است، نباید دنباله رو مواضع و اهداف دشمن این مملکت باشد و فعالیت چنین اشخاصی در داخل جامعه، پرورش دادن مار در آستین است. از طرفی، اشخاص و گروه هایی که در مملکت ما هستند و ضد نظام نیستند و یا حتی همراه نظامند و خود را انقلابی، ولایی، مردمی، عدالت خواه و … می نامند و بطور کلی قانون اساسی و قوانین ما را پذیرفته اند باید سعی کنند، تا اعمال و رفتارشان، حرکت در راستای اهداف دشمنان این کشور و مردم نباشد.
معیار دانستن اخبار رسانه دشمن
با این فرض، حضرت امام خمینی(ره)، مقام معظم رهبری، روسای سه قوه و خیلی دیگر از مسئولین کشور ما، به شادکننده دشمن و پیگیر اهداف آن ها شناخته می شوند. چون سخنان و جملات این بزرگواران بارها به عنوان تیتر و خوراک رسانه های دشمن و ضد نظام شده است.
از طرفی دشمن، با اندیشه عده ای که رسانه هایش را معیار می دانند، آن ها را به بازی گرفته و در راستای اهدافشان به کار می بندد. مثلا تصور کنید دشمن مغرضانه اندیشه ها و نقدهای صحیح شخص یا گروهی انقلابی در کشور را، مورد توجه پر رنگ رسانه هایش قرار دهد. در این صورت، گروه کج اندیش داخل نظام، موتورش روشن شده با ضد نظام خواندن گروه انقلابی یاد شده و با معرفی کردن او به عنوان بازیگر در راستای اهداف دشمن، او را حذف کند و یا وارد بحث و جدل های مخرب با او می شود. همین عمل گروه کج اندیش، باعث می شود، افراد انقلابی و ارزشی مشغول پاسخگویی به اندیشه های منحرف آن ها شود و با اختلافی که بین نیروهای منتقد و دلسوز انقلابی پیش می آید، اتحاد کشور لطمه خورده و دشمن را موفق می کنند. ضمنا عده ای روشنگر انقلابی را از صحنه بیرون می کند که همین مجال را برای وقوع اشتباه مسئولین و یا سوء استفاده مغرضین از فضای داخلی کشور شود.
ضرورت جامع نگری در مواضع حساس و بحرانی
تصور کنید به دلیل وقوع شرایطی حساس در کشور، اقدامی برای بهبود اوضاع واجب باشد. حال ممکن است این اقدام، هزینه ها و آسیب هایی هم برای کشور داشته باشد، ولی انجام این عمل سودش از زیانش بیشتر است. حال باید بنشینیم تا در این شرایط حساس و انحرافی نابود شویم و هیچ اقدامی نکنیم که مورد استفاده دشمنان قرار می گیریم؟ کدام عقل سلیمی چنین تفکری را تایید می کند؟ مثالی برای درک مفهوم می زنم. فرض کنید، نامحرمی در استخر خانه ای که اجازه ی ورود به آن را ندارید افتاده و دارد غرق می شود و شما به هر دلیلی این حادثه را دیده اید. الان چه می کنید؟ می نشینید و نگاه می کنید و می گویید او نامحرم است و من نمی توانم به او دست بزنم! از طرفی من اجازه ندارم وارد آن خانه شوم! بگزار بمیرد تا احکام اسلامی خدشه دار نشود؟! فقها در اینجا بحثی دارد که از حدیثی از رسول خدا(ص) استخراج شده، رسول خدا(ص) جمله ای تحت این مضمون دارند: هنگامی که دو حرمت با هم(از نظر زمانی و مکانی) اتفاق می افتد، حرمت کوچکتر را به خاطر حفظ حرمت بزرگتر، رها کن. حال، بنشینیم و نظاره گر ذبح شدن همه ارزش های انقلاب شویم به بهانه ای که دشمن و رسانه هایش سوء استفاده نکنند؟
برخورد تند و سرکوب منتقد، به بهانه تیتر شدن در رسانه دشمن
بهترین راه، برای جلوگیری از افتادن در این گمراهی بزرگ، جمله ای است از مولای متقیان، حضرت امیر(ع): «إِنَّ الْحَقَّ لا یعرَفُ بِالرِّجالِ، اِعرفِ الْحقَّ تَعرِف أهلَهُ؛ حق به شخصیت ها شناخته نمی شود. خودِ حق را بشناس تا پیروان آن را بشناسی» (مجمع البیان، ج ۱، ص ۲۱۱).
منبع: مجمع حزب الله (منشر شده در نشریه دانشجویی «خیزش نو»، شماره ۷۵)
:::