۱۵:۳۴ - ۱۳۹۳/۰۴/۱۱

پاسخی عرفانی از امام خمینی(س) به یک سؤال در باره ماه رمضان

مبارزه (رسانه تحلیلی خبری دانشجویان خط امام): ضیافت الله (مهمانی خدا) چیست؟ مراتبش کدام است؟ و آفات و آسیب های سرراه چه می‌باشد؟ متن زیر پاسخی است انتخاب شده از سخنرانی حضرت امام(س)، مورخه ۱۳۶۶/۳/۸ در جمع مسؤلان کشور و… در باب ضیافت الله در عوالم ماده و مثال و عالم عقل و در آخر فرازی اشاره مانند و گذرا به مرحله مافوق اینها که مخصوص کمل اولیا (علیهم سلام الله) و وادی فناء فی الله است و به قول حضرت امام(س): “جایى است که دیگر ضیافتى در کار نیست؛ مضیفى و میهمانى و مهماندارى و ضیافتى در کار نیست.”

و اینک این پاسخ حضرت امام خمینی(س):

«من فکر مى‏ کردم که این ضیافتى که شما مؤمنین دعوت برش شدید، که ضیافت اللَّه است، این چى است. دعوت شدیم به ضیافت اللَّه. و ضیافت اللَّه در عالم ماده، عبارت از این است که ما را پرهیز بدهد از تمام شهوات دنیوى. این مرتبه مادى ضیافت اللَّه است که همه کسانى که دعوت شدند به این ضیافت، بدانند که ضیافت خدا در این نشئه، چشم پوشى از شهوات است و ترک آن چیزى که قلب انسان؛ یعنى، روح طبیعى انسان بهش مایل است، آنها را باید ترک کند. این ضیافت خداست و این ضیافت سایه ضیافتهایى است که در طول عالم وجود تحقق دارد، منتها در عالم ماده به این صورت است که ترک شهوات طبیعى است، شهوات جسمانى است و در عالم مثال، ترک شهوات خیالى است و در عالم بعد از مثال، ترک شهوات عقلانى است، … .

شهوت در هر جا به یک صورت تحقق دارد. در این عالم به همین طورى [است‏] که مى‏ دانید و در عالم بعد از این عالم؛ عالم مثال، شهواتى که انسان در عالم مثال دارد بالاتر از شهواتى است که در عالم طبیعت دارد و جلوگیرى از آن هم مشکلتر است. و ضیافت اللَّه در آنجا این است که از آن شهوات انسان منصرف بشود از شهوات نفسانى، آن شهوات نفسانى ‏اى که الآن عالم گرفتارش است. شهوات عقلانى هم که بالاتر از این شهوات است، ضیافت اللَّه در آنجا باز این است که از آن شهوات عقلانى هم باید دست برداشت. و در همه این مراتب هم شیطان وارد است که نگذارد شما در این ضیافت اللَّه استفاده کنید؛ در عالم طبیعت نگذارد، در عالم خیال نگذارد، در عالم عقل هم نگذارد.

و دست برداشتن از آن آمال عقلانى نیز مشکلتر از دست برداشتن از این آمال دیگر است. آمال نفسانى که پایینتر از آمال عقلانى است، عالم را به آتش کشیده.

تمام این جنگها و تمام این نزاعهایى که در این عالم واقع مى‏ شود، چه در یک عایله واقع بشود یا در همه عالم، که آن هم یک عایله است، تمام اینها از همین سرکشى نفس است. و ضیافت اللَّه در آنجا، که ما دعوت بر آن شدیم، این است که وارد بشویم در آنجا و ترک کنیم آن شهوات نفسانیه را، و این بسیار مشکل است. شهوات جسمانى آسانتر است ترکش تا شهوات بالاتر، تا برسید به شهوات نفسانى. تا آن آخر انسان مبتلاست به این شهوات نفسانى. و ضیافت اللَّه هم در آن عالم این است که ما دعوت شدیم که ترک کنیم اینها را. … ضیافت اللَّه به ترک این چیزهاست؛ براى اینکه ضیافت، رفتن در حضور آن کسى است که انسان را دعوت کرده است. خدا دعوت کرده است، ما هم در اثر این، در دنبال این دعوت وارد مى ‏شویم در ضیافت.

آیا ما در این ماه رمضان، در این ضیافت وارد شده‏ ایم و ترک کرده‏ ایم شهوات جسمانى را؛ فضلًا از شهوات خیالى و شهوات نفسانى و شهوات عقلانى؟ این دیگر هر کسى دست خودش است که خیال کند، ببیند چه کرده است. آیا در محضر حق تعالى است که دعوت کرده است ما را، ما رفته‏ ایم در این محضر؟ وارد شده‏ ایم در این محضر تا استفاده بکنیم یا وارد نشده ایم؟ در مسائل بالاتر از اینجا هم هست. اینها مراتبى است از آن ضیافت، فوق این ضیافات که آن ضیافت اهل معرفت است. خدا همه را دعوت کرده است به این ضیافت، و اهل معرفت و کُمَّل از اولیا در آن ضیافت وارد مى ‏شوند و مى ‏توانند. البته نادرى مى‏ تواند از عهده برآید و فوق این همه مقامات، آن جایى است که دیگر ضیافتى در کار نیست؛ مضیفى و میهمانى و مهماندارى و ضیافتى در کار نیست.

آنچه در وهم تو ناید آن است که اصل مسأله دیگر مى‏ رسد به جایى که ضیافتى در کار نیست.» ( صحیفه امام، ج‏۲۰، ص: ۲۶۶_۲۶۸)

منبع: جماران ::::