۱۲:۴۰ - ۱۳۹۳/۱۲/۲۶

یادگار امام (ره)، از اسفند تا اسفند

سید احمد پس از درگذشت امام(ره) از پذیرفتن سمت‌های رسمی و اجرایی خودداری کرد و گفت: «می‌خواهم مثل گذشته فرزند امام(ره) و مدافع ارزش‌ها و آرمان‌های او باقی بمانم».

مبارزه(رسانه تحلیلی خبری دانشجویان خط امام): «من خدای قاهر، حاضر و منتقم را شاهد می‌گیرم که احمد از آن روزی که در کمک اینجانب در بیرونی مشغول اداره امور من بوده تا الان که این ورقه را می‌نویسم قدمی یا قلمی برخلاف گفتار و نوشتار من برنداشته و با وسواس عجیب در کلیه گفتارهای من یا نوشته‌های من سعی نموده که حتی یک کلمه بلکه گاهی یک حرف را که به نظر او محتاج به اصلاح است بدون اذن من تصرف نکند». این جملات امام خمینی(ره) در صحیفه نور کافی است تا شخصیت سیداحمد خمینی برای آنها که او را نمی‌شناسند، شناخته شود. صبح روز ٢١ اسفند ١٣٧٣ خبری کوتاه جامعه ایرانی را در نگرانی فرو برد؛ «یادگار امام(ره) بر اثر عارضه قلبی و تنفسی در بیمارستان بستری شد».

سید احمد خمینی ٢۴ اسفند ١٣٢۴ در قم به دنیا آمد. او پس از آنکه از دبیرستان حکیم نظامی قم در رشته علوم طبیعی دیپلم گرفت روی به دروس حوزوی آورد و در محضر اساتیدی چون امام خمینی(ره)، سیدمصطفی خمینی، آیات فاضل لنکرانی، محمدی گیلانی، ابطحی کاشانی، موسی زنجانی، سلطانی طباطبایی، رضوانی و خلخالی تلمذ کرد. ١٨ ساله بود که امام(ره) پس از حوادث ١۵ خرداد به عراق تبعید شدند. در آن زمان سید مصطفی خمینی مسوولیت بیت امام(ره) را در نجف به عهده داشت و احمد آقا رابط امام(ره) در قم بود. سیداحمد خمینی در ١٢ بهمن ۵٧ به همراه امام(ره) از پرواز انقلاب پا به فرودگاه مهرآباد گذاشت و در مدرسه علوی نیز مسوولیت هماهنگی‌ فعالیت‌های امام(ره) را به عهده گرفت.

ahmad-khomeini

او در طول ١١ سال رهبری امام خمینی(ره) همواره در کنار ایشان بود و با کمک حدود ٢٠ نفر افراد مطمئن و کارآزموده اداره بیت امام(ره) را ‌با کمترین هزینه انجام می‌داد. او همچنین رسیدگی به امور مردم را از تکالیف می‌دانست و می‌گفت: «خوب کسی نیست که فقط ذکر و ورد بگوید بلکه کسی است که همزمان با انجام تکالیف فردی شرعی‌اش به درددل مردم برسد و در حدی که در توان دارد باری از مشکلات آنان بردارد و وجودش مایه رفع گرفتاری‌ها باشد نه سببی برای مشکل کردن زندگی برای دیگران.» در ١۴ خرداد ۶٨ تصویری از سید احمد خمینی بر دل‌ها نقش بست که تا مدت‌ها فراموش نمی‌شود. او پس از درگذشت پدر و مرادش تمامی تیم پزشکی را از اتاق امام(ره) بیرون کرد و در تنهایی سر بر پیشانی رهبر فقید انقلاب گذاشت و گریست. در پنج سالی که بعد از این اتفاق زنده بود کمتر کسی برق شادی را در چشمان او مشاهده کرد.

او پس از درگذشت امام(ره) از پذیرفتن سمت‌های رسمی و اجرایی خودداری کرد و گفت: «می‌خواهم مثل گذشته فرزند امام(ره) و مدافع ارزش‌ها و آرمان‌های او باقی بمانم». البته به حکم رهبر معظم انقلاب به عضویت مجمع تشخیص مصلحت نظام، شورای عالی امنیت ملی و شورای عالی انقلاب فرهنگی درآمد و به دلیل علاقه‌ای که به رسیدگی به امورات محرومین داشت عضو هیات امنای کمیته امداد امام خمینی(ره) نیز شد. یادگار امام(ره) در دو سال پایانی عمر خود برای دوری از حاشیه‌ها در منطقه کویری کوشک نصرت مابین تهران و قم، بیشتر وقت خود را به خلوت و تنهایی در کویر می‌گذراند. گویا اسفند، ماه سرنوشت سید احمد خمینی به حساب می‌آمد. متولد اسفند ١٣٢۴ در ٢١ اسفند ١٣٧٣ بر اثر عارضه قلبی و تنفسی که منجر به ایست کامل قلب و تنفس شد سکته مغزی کرد و بعد از پنج روز در شامگاه ٢۵ اسفند ٧٣ در ۴٩ سالگی‌دار فانی را وداع گفت تا جامعه ایرانی را در بهت و اندوه فرو برد. یادگار امام اما با به یادگار گذاشتن سیدحسن، سیدیاسر (رضا) و سیدعلی، انقلاب را از داشتن یادگاران امام (ره) خالی نگذاشت.

منبع: اعتماد

::::

دیدگاه تازه‌ای بنویسید:

*

1 + 4 =