۱۲:۰۷ - ۱۳۹۵/۰۵/۲۶ مسعود بزم آرا :

تفریح در اسلام

حجت الاسلام علم الهدی در خطبه نماز جمعه اخیر خود چنین بیان داشته اند که : «شهر مشهد شهر زیارتی است ، اینجا شهر گردشگری نیست که مراکز تفریحی و عیاشی درست کنند » این اظهار نظر ایراد شده از جانب نماینده محترم ولی فقیه استان خراسان رضوی حاوی گزاره های اشتباهی است و اندک مطابقتی با آموزه های دینی ندارد .

مبارزه(رسانه تحلیلی خبری دانشجویان خط امام)-مسعود بزم آرا:
حجت الاسلام علم الهدی در خطبه نماز جمعه اخیر خود چنین بیان داشته اند که : «شهر مشهد شهر زیارتی است ، اینجا شهر گردشگری نیست که مراکز تفریحی و عیاشی درست کنند »
این اظهار نظر ایراد شده از جانب نماینده محترم ولی فقیه استان خراسان رضوی حاوی گزاره های اشتباهی است و اندک مطابقتی با آموزه های دینی ندارد .
۱٫ایشان سهوا – یا تعمدا- دو واژه “تفریح” و “عیاشی” را هم ردیف یکدیگر قرار داده و به مخالفت با آنها پرداخته اند ، در حالی که از منظر دینی تفاوت فاحشی میان معنا و مفهوم این دو عبارت وجود دارد .
در فرهنگ غنی اسلام تفریح از مراحل و اجزاء سیر تکاملی و رشد شخصیت فردی و اجتماعی انسان به حساب می‌آید. به گونه‌ای که هر کسی از این قسمت (تفریح) استفاده نکند، در بعدی از ابعاد تکاملی شخصیت خود کوتاهی کرده است و این قصور باعث کند شدن سیر رشد و تکامل ابعاد دیگر شخصیت او می‌گردد. از آنجایی که انسان دارای دو بعد جسمانی و روحانی است و این دو بعد بر همدیگر اثر می‌گذارند (مثبت و منفی)، باید بداند که تفریح برای باز پروری و نشاط در کار، رغبت و رشد در تمام جهات زندگی یک ضرورت است که مورد تأکید و تأیید ائمه معصومین بوده است
در صورتی که عیاشی جزء گناهان کبیره بشمار رفته و در قرآن کریم آنجا که از علل سقوط ملل مختلف بحث به میان می آید ، علت سقوط و از هم پاشیده شدن نظام اجتماعی را خوشگذرانی و عیاشی و رفتار نا بهنجار ثروتمندان معرفی می کند . (آیه ۱۶ سوره اسراء)
با توجه به تعاریف بالا مشاهده می شود که تفاوت اساسی و بنیادین میان دو واژه “تفریح” و “عیاشی” وجود دارد و بر خلاف نظر جناب امام جمعه ، هیچ ارتباط معنایی و مفهومی میان این دو مقوله نمی توان یافت و مقایسه قرار دادن این دو با هم قیاسی مع الفارق بیش نیست.
۲٫جناب علم الهدی ، با بیان این جمله گویا بدنبال آن هستند تا با ایجاد نوعی مرزبندی میان اسلام و تفریح و تفکیک ساختن این دو از هم ، شادی و نشاط را در مقابل شرع و نافی دینداری بدانند ،. حال آنکه این نوع دیدگاه تقابل شدیدی با آموزه های دینی و سیره ائمه معصومین دارد و از هیچ یک از اصول و فروع دین و روایات متعدد اسلامی نمی توان چنین برداشت دگم و تنگ نظرانه ای بدست آورد . با اندک تاملی در احادیث و روایات می توان به عدم صحت و درستی چنین طرز تفکری پی برد .
حضرت علی (ع) اوقات شبانه روز را بر سه بخش مساوی “راز و نیاز با پروردگار ، کار و تلاش ، لذت و خوشی” تقسیم می نماید و به همان اندازه که بر عبادت و راز و نیاز تاکید می ورزد ، دقیقا همانقدر نیز به نشاط و شادی و بهره بردن از لذت های حلال دنیوی اشاره می کند . (نهج البلاغه)
امام مهربانی ها حضرت رضا(ع) نیز در توصیه به بهره مندی از تفریح و سرگرمی های لذت بخش چنین می فرماید :« از لذائذ دنیوی نصیبی برای کامیابی خویش قرار دهید و خواهش های دل را از راه‌های مشروع برآورید، مراقبت کنید که در این کار به مردانگی و شرافت شما آسیب نرسد و دچار اسراف و تند روی نشوید، تفریح و سر‌گرمی‌های لذت‌‌بخش شما را در اداره زندگی یاری می‌کند و با کمک آن بهتر در امور دنیوی خویش موفق خواهید شد.» (بحارالانوار، ج۷۵،ص۳۲۱)
همچنین امام صادق(ع) در حدیثی که لشکریان عقل را در برابر لشکریان جهل قرار داده، می‌فرماید لشکر عقل۷۵ است و لشکر جهل هم در مقابل ایشان، و سپس شادی، نشاط، خوشحال و بشاش بودن را لشکر عقل می‌شمارد (اصول کافی ، جلد ۱ ، صفحه ۲۴ )
این اشارات مختصر تنها گوشه ای از روایات و احادیث پرشمار بیان شده از جانب ائمه معصومین است که در آن به توجه ویژه بر تفریح و سرگرمی و استفاده از لذت های حلال دنیوی تاکید می شده است و آن را جزو ملزومات دینداری و مسلمانی و از لشکریان عقل معرفی می کند .
با توجه به به احادیث فوق می توان چنین برداشت کرد که مخالفت و ممانعت از بهره مندی مسلمان از لذت ها و سرگرمی های حلال و مشروع دنیوی هیچ توجیه عقلی و شرعی نداشته و اصرار و پافشاری بر این عقاید مطرود و مردود نه تنها در ادامه مسیر ائمه معصومین نمی باشد بلکه به نوعی مقابله و تضاد با آن اندیشه های ناب نیز بشمار می رود .
شهید بهشتی در مقاله “شادی و تفریح در اسلام” در خصوص عدم ارتباط بین اینگونه تفکرات تنگ نظرانه با دین مبین اسلام می نویسد :« اینکه در نظر برخی ها تفریح کردن ، نشاط در زندگی داشتن و امثال آن را برای یک مسلمان نقطه ضعف معرفی می کنند با استناد به برخی از روایات صوفیانه است که نمی تواند هیچ ارتباط اصیلی با قرآن کریم و سیره پیشوایان اسلام داشته باشد .»

منبع:انصاف نیوز
::::

دیدگاه تازه‌ای بنویسید:

*

7 + 3 =