۱۵:۴۰ - ۱۳۹۶/۱۰/۱۱ افشین رنجبر :

خواب هاىِ پریشان

اعتراضات اخیر، فرآورده ضمنىِ خزانِ سیاست هاىِ اقتصادى-اجتماعى دولتِ بهار و امیدِ بربادرفته به اعتدالیون بوده وهمچنین با نگاهِ جامعه شناختى، درخواهیم یافت که هرگاه در جامعه اى فضاى نقد و اصلاح مهیا نباشد، لاجرم کوچکترین نارضایتى اجتماعى میتواند به نیروى محرک اعتراضات گسترده در همه ابعاد مبدل شود. درحالیکه اصلاحات به عنوان اصلى پذیرفته شده، در غالب کشورهاى جهان، ضامن بقاى نظام هاى سیاسى است. لذا پذیرش اصلاحات میتواند مانع تکرار این شکل از تظاهرات سراسرى باشد. به زعم نویسنده، در هر نظام سیاسى باید یک قوه عقلانى حاکم باشد که بقا را مقدم بر شخص حاکم دانسته و...

مبارزه(رسانه تحلیلی خبری دانشجویان خط امام)-افشین رنجبر:

١- شاید در ابتدا تصور نمیشد که تظاهرات فرمایشى، علیه روحانى به بهانه گرانى، به نقطه اى برسد که شعارها از مرگ بر گرانى به عبور از خط قرمزهاى نظام گرایش پیدا کند. عاقبت خودسرى حضرات جز هرج و مرج فراگیر نیست. آنگونه که میبینیم جنبش معترضین، متاثر از سیلِ هیجانات، روز به روز به اقصىٰ نقاط ایران سرایت پیدا میکند. هزینه این اعتراضات بیش از آنچه متوجه مردم باشد، دامنگیر نظام خواهد شد. هزینه هایى چون کاهش محبوبیت و افزایش شکاف میان مردم و نظام.
٢- اعتراضات اخیر، فرآورده ضمنىِ خزانِ سیاست هاىِ اقتصادى-اجتماعى دولتِ بهار و امیدِ بربادرفته به اعتدالیون بوده وهمچنین با نگاهِ جامعه شناختى، درخواهیم یافت که هرگاه در جامعه اى فضاى نقد و اصلاح مهیا نباشد، لاجرم کوچکترین نارضایتى اجتماعى میتواند به نیروى محرک اعتراضات گسترده در همه ابعاد مبدل شود. درحالیکه اصلاحات به عنوان اصلى پذیرفته شده، در غالب کشورهاى جهان، ضامن بقاى نظام هاى سیاسى است. لذا پذیرش اصلاحات میتواند مانع تکرار این شکل از تظاهرات سراسرى باشد. به زعم نویسنده، در هر نظام سیاسى باید یک قوه عقلانى حاکم باشد که بقا را مقدم بر شخص حاکم دانسته و هزینه اصلاحات را بپذیرد.
٣- جنبش اعتراضى موجود، نه هدف دارد، نه تئورى، نه مطالبات مشخص، نه حامیانى در ساختار قدرت. شعارهایى متناقض و البته با روشى غلط، سازوکار طرح مطالباتى ست که همچنان بى چارچوب و ارتجاعى است. جنبشى کور که از اصلاحطلبى و اصولگرایى عبور کرده و اصلِ نظام را نشانه رفته است. دیگر نه مجذوب آزادیخواهى خواهد شد و نه مسحور عدالت طلبى. هیچ خط قرمزى جز عبور از وضع موجود براى خود قائل نیست. پابرهنگان، ناامید از رفع مشکلات، به سیمِ آخر زده، خشونت را تنها ابراز اعمال فشار میدانند. راه غلطى که به عنوان یک ‘ راه ناگزیر’ براى آنان مطرح است. در نهایت، اعتراضات فرسایشى شده و یک راهپیمایى وحدت، ختم ماجرا خواهد بود.
۴- حسن روحانى میتواند برنده این بازى باشد. موضع گیرى وى نشان داد، هم خدا را میخواهد و هم خرما را. هم مقبولیت از سوى نظام را و هم محبوبیت مردمى را. توصیه نیروى انتظامى به شکیبایى و از طرف دیگر، نفى اعتراضات خیابانى، گواه این مدعاست. روحانى نیک میداند که افتِ محبوبیت مردمى بیش از این، شرایط را پیچیده کرده و همچنین نگاهش به آینده نیز موجب پیروى مجدانه از مرام اعتدالى در جهت اثبات خود به نظام میشود. با رادیکالیزه شدن فضاى اعتراضات، شعارها دیگر متوجه حسن روحانى نبوده و فرصت خوبى در جهت اعمال وعده هاى انتخاباتى به بهانه کاهش تنش ها فراهم گردیده.
۵- آرزوى اپوزوسیون به تشدید سطلنت در ایران، چشمداشتِ اقتدارگرایان به استعفاى روحانى و امید به انقلاب مجدد از سوى معترضین، همه از یک آبشخور فکرى سرچشمه میگیرند و آن غلبه هیجان بر منطق است که همه تحلیل ها را به سرایى جز واقع بینى سوق میدهد. گویى همه تصور آنان از وقایع جز اضغاث احلام نیست. پریشان خواب هایى که آنان را از چاله به چاه میکشاند.

::::