۱۰:۰۰ - ۱۳۹۲/۰۴/۱۹ گفتگو با غلامحسین محمدی؛ دبیر وقت انجمن اسلامی دانشگاه تهران درباره حوادث کوی 88

آخرین اقدام انجام شده از بین بردن صورت مسئله است

آخرین اقداماتی که پیرامون جلوگیری از حوادث کوی دانشگاه در سالهای آتی انجام شده است از بین بردن صورت مسئله است. یعنی رییس دانشگاه تهران با تکه تکه کردن کوی دانشگاه از تجمع دانشجویان که یک فرصت بزرگ فرهنگی و اجتماعی است جلوگیری کرده و آن را به عنوان یک تهدید امنیتی دایمی از بین برده است.

gh.mohammadi3«مبارزه» (رسانه تحلیلی خبری دانشجویان خط امام): غلامحسین محمدی؛ عضو سابق انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران است که همزمان با حوادث کوی دانشگاه در سال ۸۸، مسئولیت دبیری این انجمن را بر عهده داشته است. او که در آذر سال ۹۰ به همراه مسئول سابق بسیج دانشجویی دانشگاه تهران در برنامه تلویزیونی «دیروز، امروز، فردا» حضور یافته بود، این بار در گفتگویی تفصیلی با رسانه تحلیلی خبری دانشجویان خط امام(مبارزه) به شرح ماوقع حوادث کوی دانشگاه سال ۸۸ پرداخته است.

آقای محمدی! شما به عنوان یک فعال دانشجویی از چه منظری به حوادث کوی دانشگاه در سال ۷۸ و ۸۸ می پردازید؟

پیرامون حوادث کوی دانشگاه به قدر کافی روایت و تحلیل موجود است. من اجازه می خواهم از منظری نوین وارد تحلیل این حادثه شوم. به گمانم تکرار پذیری یک حادثه می تواند معنای خاصی داشته باشد. اینکه یک جنایت به فرموده رهبری در سالهای ۷۸ تا ۸۸ چند بار به شدت و ضعف تکرار می شود معنایی جز تقلیل مفهوم این جنایت به مفاهیم انحرافی چون تامین نظم عمومی ندارد. از این زاویه است که جنایت قابلیت تکرار پیدا می کند. از سال ۷۸ به مدت ۱۱ سال هر زمانی که کوی دانشگاه تهران دچار بی نظمی شد؛ و یا سایر خوابگاه ها در سطح شهر تهران؛ نگاه هایی به میدان آمده است که به بهانه تامین نظم و امنیت عمومی برخوردهای خشن با دانشجویان را توصیه می کند. این آسیب یعنی حل کردن یک مسئله سیاسی و اجتماعی و دانشگاهی با ابزارهای متضاد با ذات این مسئله و فروکاست آن به بی نظمی خیابانی یا بزرگنمایی ان در حد یک تهدید برای امنیت ملی منشا همه اتفاقات رخ داده در سالهای ۷۸ تا ۸۸ در باب کوی دانشگاه است.

باید در کشور نهادی تصمیم گیر داشته باشیم که توانایی تشخیص این معضلات و حوادث را داشه باشد. توانایی تعیین ترتیب استفاده از ابزارهای نرم و سخت در مواجهه با بحرانها را داشته باشد. تا زمانی که چنین نهاد تصمیم ساز امنیتی که فراجناحی و متخصص در این حوزه باشد به وجود نیاید متاسفانه شاهد حوادثی نظیر کوی دانشگاه خواهیم بود. حالا نه تنها در دانشگاه بلکه بیرون از دانشگاه هم شما می بینید حوادثی چون کهریزک و کشته شدن ستار بهشتی و امثالهم نمادهایی هستند که این آسیب را برجسته می کنند.

اگر قرار باشد از وقایع کوی ۸۸ و عوامل آن گزارشی ارائه بدهید؛ چه می گویید؟ چه اتفاقی و چه کسانی به دانشجویان حمله کردند؟

کل جریانات کوی دانشگاه ۸۸ تحت گزارشی که کمیته حقیقت یاب حادثه متشکل از مسئولین دانشگاه، تشکلها، برخی نمایندگان مجلس و … تنظیم نموده موجود است. می توانید به ان گزارش رجوع کنید که هم مستند و هم جامع است. اما به طور خلاصه پس از اعلام نتایج انتخابات ۸۸؛ دانشجویان در اعتراض به این مسئله تظاهراتی در کوی داشتند که به علت برخی دخالت های بیرون از دانشگاه و برخی سوءنیت ها در میان دانشجویان به خشونت کشیده شد و متاسفانه در مدت زمان کمتر از ۱۲ ساعت خسارتهای مادی و معنوی گسترده ای را برجای گذاشت.

طبق گزارش کمیته نهادهای مختلف رسمی و غیر رسمی در این مسئله نقش داشتند که هم اکنون در دادسرای نیروهای مسلح برای همه آنان پرونده ای تشکیل شده است. اما متاسفانه هنوز نتیجه  مشخصی ارائه نگردیده است.

خسارت ها چگونه بود؟

خسارت مادی برآورد شده قریب به ۲۰۰ میلیون تومان بود که توسط دانشگاه جبران گردید اما خسارات معنوی گسترده ای از جمله جراحات بدنی وارد بر دانشجویان و ایجاد سوابق کیفری و … متاسفانه مغفول ماند. البته هزینه درمان برخی نیز پرداخت شد. اما مثلا همین سوابق کیفری موجود برای بعضی از بازداشت شدگان فله ای که بیش از ۱۰۰ نفر بودند تا امروز نیز دامنگیر برخی از این افراد است. البته بالاترین خسارت که هتک حرمت و حیثیت دانشگاه بود؛ متاسفانه تاکنون جبران نشده است.

فردای حادثه واکنش دانشجویان و اساتید چه بود؟

با توجه به حجم حادثه و شرایط سیاسی کشور دانشجویان اعتراضات گسترده ای داشتند. تحصنی در دانشگاه شکل گرفت که با حضور اساتید و دانشجویان در مسجد دانشگاه تهران از روز بعد از حادثه آغاز شد و تا روز چهارشنبه همان هفته ادامه داشت. در پایان تحصن که با حضور رییس دانشگاه و مسئولین همراه بود تحصن رسما پایان یافت و عملا ادامه کار به کمیته حقیقت یاب تا حصول نتیجه واگذار شد. در این چند روز دانشجویان و اساتید با حضور در دانشگاه و مسجد دانشگاه در قالب بیانیه و سخنرانی مواضع خود را بیان نمودند.

در آن زمان در خبرنامه دانشجویان امیرکبیر(وابسته به طیف علامه) خبر از کشته شدن دانشجویان داده شده بود، آیا چنین موضوعی صحت دارد؟

نه. کسی کشته نشد. این مسئله پس از تحقیق تکذیب شد.

اگر در خاطرتان باشد در آن ایام انجمن اسلامی یک بیانیه داد، به محتوای آن هم  اشاره ای بفرمایید. 

بله. بیانیه انجمن اسلامی دانشجویان به این نکته اشاره داشت که اولا مسئله حمله به کوی دانشگاه با بحث انتخابات دو چیز متفاوت است. دلیلی ندارد که به دلیل اعتراضات دانشجویی با هر دلیلی، چه اعتراض به بسته یک روزنامه در تیر ۷۸ و چه اعتراض به نتایج انتخابات، با معترضین دانشجو برخورد خشن شود و به خانه و کاشانه آنها حمله شود. بیانیه به این اشاره داشت که کاشانه دانشجو در حقیقت همان دانشگاه هست و لذا همانگونه که تجاوز به خانه کسی خلاف شرع و قانون است، هیچ دلیلی نمی تواند توجیه گر جنایتی چنین باشد. ضمن اینکه در بیانیه به موارد مشخصی از برخوردها و بازداشت ها و نقش مسئولین دولتی و نظامی در این موارد اشاره کرده بود و این روند را محکوم می نمود. البته این نکته را عرض کنم انجمن اسلامی تنها در قالب این بیانیه این مسئله را بررسی ننمود. بلکه در قالب کمیته حقیقت یاب و شورای فرهنگی دانشگاه تلاش های گسترده ای را برای تغییر شرایط و شفاف سازی حوادث پی گیری نمود.

در  واکنش به این حادثه، تشکل ها و کانون های دیگر مانند انجمن اسلامی مستقل یا بسیج هم نقش فعالی در این اعتراض داشتند؟

من به خاطر دارم که در حادثه کوی دانشگاه و تحصن پس از ان تنها انجمن اسلامی دانشجویان و اساتید نقش فعالی داشتند. البته در کمیته حقیقت یاب بسیج دانشجویی نیز عضویت داشت و کمک هایی هم انجام داد. سایر تشکل ها که اصولا در دانشگاه تهران کمتر دیده می شوند. اما بنده چون خود در ان دوران به عنوان مسئول مجموعه مستقیما درگیر بودم نمی توانم از نقش بی بدیل انجمن چه در قالب شورای فرهنگی و چه در قالب کمیته حقیقت یاب چشم پوشی کنم. علی الخصوص در موضوع کنترل فضای دانشگاه تا از آسیب بیشتر به دانشجویان جلوگیری شود، انجمن نقش فعالی را ایفا نمود. در جلسات شورای فرهنگی دانشگاه که در تلاطم سیاسی ان ایام حتی بعضا به مشاجره و دلخوری هم منتهی می گردد انجمن به عنوان نماینده دانشجویان از هیچ گونه پیگیری دریغ ننمود و البته بعضی از مسئولین دانشگاه نیز دوشادوش دانشجویان این مهم را پی می گرفتند.

در آن ایام مجلس قول پیگیری داد، می توانید در مورد روند کار مجلس هشتم در مورد کمیته حقیقت یابی که تشکیل داد قدری توضیح دهید؟

آقایان نادران، زاکانی و ابوترابی در کمیته حقیقت یاب دانشگاه عضو بودند و همچنین در کمیته مجلس نیز حضور داشتند. تا انجا که این عزیزان روایت کردند مستندات به دست آمده موید انجام اقداماتی غیر قانونی در حادثه کوی دانشگاه بود. ضمن اینکه گزارشی نیز در مجلس قرائت شد که به کمیسون اصل ۹۰ ارجاع گردید. البته همانطور که مستحضرید این گزارشها همه در اختیار قوه قضاییه قرار گرفت و مقرر شد مسئله پی گیری شود اما متاسفانه چنین نشد. حتی آقای فاضلیان نماینده انجمن اسلامی دانشجویان در دیدار دانشجویی رمضان سال ۸۹ با رهبری، به این مسئله  اشاره نمود که رهبری با تاکید چند باره خواستند این مسئله پیگیری شود. عملا با این اوصاف می بینید که این مسئله در گرو اراده فراتری است که باید تصمیم به پی گیری و اتمام همیشگی آن داشته باشد.

انجمن اسلامی هم با مجلس و یا دیگر سازمان ها و نهادها درمورد این حادثه مکاتبه ای داشت؟

بله. انجمن اسلامی بارها در بیانیه ها خود و نامه نگاری با روسای قوا و همچنین دیدار حضوری با رییس مجلس در سال ۸۹ تقاضای پیگیری این مسئله را به جد داشتند. بارها نیز از روسای دو دانشگاه تهران و علوم پزشکی این مسئله را خواستار شدند که به این مهم بی توجه نباشند. اما هانطور که پیش از این گفتم حل این مسئله نیاز به اراده فراتری دارد.

و به عنوان آخرین سوال، به نظر شما برای جلوگیری از این اتفاقات چه اقداماتی می بایست انجام داد؟

اقدام مقتضی؛ همان پیشنهادیست که در اولین سوال دادم. یعنی تمرکز تصمیم گیری های امنیتی مربوط به دانشگاه در نهادی همجنس با این بخش آموزشی و فرهنگی کشور است. یعنی اگر قرار است که پیرامون نظم و امنیت دانشگاه و اعتراضات دانشجویی تصمیم گیری شود و یا اگر قرار است پیرامون برگزاری مراسمات بزرگ در دانشگاهها تصمیم گیری شود، شورای امنیت کشور نباید همان میز تصمیم گیر پیرامون امثال ریگی را برای مشاوره فراخواند. جنس دانشگاه نرم افزاری است و برای امنیت آن نیز باید از نرم افزار همجنس آن استفاده کرد. کسی که پیرامون امنیت مرزها ذی نظر است دلیلی ندارد نظر مناسب در مقولات دانشگاه داشته باشد. کار دانشگاه را باید به دانشگاه واگذار نمود. البته به نظر من ۹۰ درصد اعتراضات دانشجویی قبل از وقوع می تواند با روشن اندیشی مسئولین تبدیل به فرصت شوند.

به عینه در دانشگاه دیده ام که هیچ دانشجویی جز خیر دانشگاه و جامعه خود چیزی را نمی خواهد پس چرا باید اعتراض او تهدید تلقی شود! حتی این مسئله در ائیین نامه های انضباطی دانشگاه هم دیده می شود. جرم انگاری فزاینده ای که در آیین نامه کمیته انضباطی دانشگاهها دیده می شود موید نگاه غلط مسئولین در مقوله حضور سیاسی و اعتراضی دانشجو در دانشگاه است. تا چنین نگاهی در جامعه دانشگاهی وجود دارد نباید انتظار داشت که مسائلی چون کوی دانشگاه حل شود.

آخرین اقداماتی که پیرامون جلوگیری از حوادث کوی دانشگاه در سالهای آتی انجام شده است از بین بردن صورت مسئله است. یعنی رییس دانشگاه تهران با تکه تکه کردن کوی دانشگاه به خوابگاههای متاهلی و دکتری و خالی کردن کوی از دانشجویان لیسانس از تجمع دانشجویان که یک فرصت بزرگ فرهنگی و اجتماعی است جلوگیری کرده و آن را به عنوان یک تهدید امنیتی دایمی از بین برده است. اینجاست که بنده عقیده دارم مسیر اشتباهی در حال طی شدن است. مسیر درست باور فرصت بودن نهاد دانشگاه و دانشجوست که امیدوارم روزی به تحقق بپیوندد.

:::

دیدگاه تازه‌ای بنویسید:

*

62 - 58 =