۱۵:۴۰ - ۱۳۹۲/۱۲/۱۹ گفتگو با استاد محمد گلریز:

انتقاد از عدم نمایش ساز در سیما/ امام خدمت شایانی به موسیقی فاخر کرد

باید نظرات حضرت امام در این حوزه را بشکافیم و در اختیار مردم بگذاریم. چرا که هنوز هم هستند افرادی که نمی خواهند آن رفتار سنجیده امام را باور کنند. موسیقی ارزشی مورد تأیید امام بوده است. ببینید اگر محفل و محل اجرای موسیقی درست باشد، خود یکی از ارکانی ست که موسیقی را حلال می کند. مثلا خود حضرت امام حتی در مورد سرود "شهید مطهری" هم گفتند که اگر همین سرودی که من تایید کردم، از رادیو آمریکا پخش شود، دیگر من آن را گوش نمی دهم.

مبارزه (رسانه تحلیلی خبری دانشجویان خط امام): اجرای محمد گلریز در حضور امام خمینی، در شرایطی که بسیاری از روحانیون پس از پیروزی انقلاب اسلامی، موسیقی را به کلی حرام می دانستند؛ گشایشی در ادامه حیات موسیقی پس از پیروزی انقلاب اسلامی و خط بطلانی بر تلقی حرام بودن موسیقی در اسلام بود.

نام گلریز، گرچه در جامعه ما با سرود پیوند خورده است؛ او اما، خوانندگی را با آواز و موسیقی اصیل ایرانی شروع کرده و اکنون نیز بیش از هر چیز به همین گونه موسیقی مشغول است. واقعیت این است که گلریز جایگاهی ویژه ای در تاریخ سرود ایران دارد. سرودهایی که بسیاری از آن ها از جمله برجسته ترین کارهای تاریخ سرود پس از پیروزی انقلاب اسلامی به شمار می رود.

او در این گفت و گو ضمن انتقاد از وضعیت فعلی موسیقی به ویژه در حوزه پاپ، کیفیت آهنگ های پاپ پیش از انقلاب را به مراتب بهتر از پاپ های امروزی می داند و با بیان این که امام، خدمت شایانی به موسیقی فاخر کرد، با گریزی به خاطرات دور و نزدیک اجراهای خود مقابل امام، از دیدار خود امام و حاج احمد آقا در دربند، از سوتی، هنگام اجرای سرود “برخیزید” در محضر امام، و از مصائب اجرای موسیقی در اوایل انقلاب و نقش امام در ادامه حیات موسیقی گوید.

جالب اینجاست؛ در حالی که اکنون صداو سیما از نمایش ساز در برنامه های موسیقی خودداری می کند، گلریز از اجرای خود با ارکستر در ۲۵ سال پیش و نمایش سازهای این اجرا در صدا و سیما سخن می گوید و این رویکرد صدا و سیما را مورد نقد قرار می دهد. متن کامل گفت و گو با محمد گلریز در پی می آید.

 

جناب گلریز، شما افزون بر ملاقات با امام که اتفاقا به بهانه انجام یک کار فرهنگی و اتفاقا موسیقی هم بوده، با دیدگاه های فرهنگی ایشان بویژه در حوزه خودتان که موسیقی باشد آشنایی دارید، بنابراین این گفت و گو را با برداشت شما از شخصیت فرهنگی امام آغاز کنیم.

به نظر من یکی از عللی که شخصیت حضرت امام را نه تنها در ایران و جهان اسلام که در جایی جای جهان معرفی و ماندگار کرد، رویکردهای فرهنگی و هنری ایشان بود. به واقع معتقدم که هنر، یکی از علل موفقیت انقلاب اسلامی به رهبری امام بود و وجه هنری سخنان و کتب ایشان نیز به این نظر من صحه می گذارد. دیوان اشعارشان می تواند، معرف و گواه خوبی برای اثبات ابعاد هنری شخصیت حضرت امام باشد. البته بنده حقیر توانسنم نظیر بسیاری دیگر، دست کم در حوزه خودم، از نزدیک با شخصیت و اندیشه امام آشنا شوم.

شما علاوه بر اجرای سرود ” برخیزید ” در حضور امام، که بعد از ورودشان به کشور و در بهشت زهرا انجام گرفت، به بهانه اجرای سرود “شهید مطهری” نیز دیداری با ایشان داشته اید، از آن دیدار بگویید.
امام بعد از ورود به ایران به بهشت زهرا (س) تشریف آوردند. ما هم مفتخر بودیم که در چند قدمی ایشان سرود ” برخیزید ” را با گروه کر در آن فضای خیلی خاص اجرا کنیم. من از همان جا با شخصیت حضرت امام و قدرت تاثیر گذاریشان بیش از پیش آشنا شدم. بار دوم هم بعد از اجرای سرود “شهید مطهری” خدمت ایشان رسیدیم که آن هم یکی از خاطرات به یاد ماندنی من است. شما آن زمان را در نظر بگیرید که تکلیف موسیقی به هیچ عنوان روشن نبود و این که چه نوع موسیقی و آهنگی را اجرا کنیم که بتواند در چارچوب انقلاب قرار گیرد. اما با این حال، اجرای سرود “شهید مطهری” در حضور امام خیلی توانست، کمک حال ما در روشن شدن تکلیف موسیقی در آن دوران خاص باشد.
در واقع سرودهای انقلابی به برخی از متدینین ثابت کرد که موسیقی می تواند کارکرد فرهنگی مثبتی حتی در فضای یک جامعه انقلابی داشته باشد. اجرای این سرودها در محضر امام، نگاه مثبت ایشان به موسیقی را آشکار کرد و مشروعیت لازم را برای ادامه حیات موسیقی کشور ایجاد کرد.
البته سرود های دیگری هم ایفاگر چنین نقشی بودند. یادم هست یک سال بعد از اجرای سرود “شهید مطهری “، در دربند خدمت امام رفتیم چون آن روزها امام بخاطر کسالتشان در آن منطقه اسکان داشتند. آن روز، ابتدا پیش از ملاقات با امام، ۴۰ دقیقه ای با مرحوم حاج احمد آقا هم کلام شدیم که صحبت های بسیار روشن و شیوایی هم فرمودند. اتفاقا صحبت های ایشان هم درباره موسیقی بود چون به هر حال گروه ما از خواننده و آهنگساز و تنظیم کننده و شاعر تشکیل می شد.

صحبت های حاج احمد آقا نظر شخصی خودشون بود یا نظرات امام؟ 
اتفاقا ایشان ابتدای صحبت های شان گفتند که چون امام کسالت دارند تمامی صحبت های من، مبتنی بر نظرات امام است. البته بعد از سی و چند سال، جزئیات صحبت های ایشان را به یاد نمی آورم اما بسیار تاکید بر حفظ جایگاه موسیقی و سرود انقلابی داشتند. توصیه اصلی ایشان این بود که سرودهای “نیایش”، “شهید مطهری” “بانگ آزادی”، “نغمه توحید” و این دست کارها را ادامه دهید. من در یک سال اول انقلاب به خاطر کاهش چشم گیر تولید موسیقایی که علت آن به تغییر رژیم باز می گشت، حدود ۴۰ – ۳۰ تا کار خوانده بودم. به هر حال آن روز حاج احمد آقا فضا و قالب فعالیت مان را برایمان ترسیم کرد. حتی بعد از ترسیم فضا به خنده چند خواننده را مثال زدند و گفتند، کار ها مثل کارهای این دست خواننده ها نباشد.

حالا که صحبت به اینجا رسید به نظر شما جایگاه موسیقی انقلابی بعد از گذشت ۳۵ سال از عمر انقلاب حفظ شده است؟
من از شما یک سوال دارم و آن این است که ما چرا باید موسیقی ارزشی مان را فدای موسیقی تحمیلی کنیم؟ موسیقی که امروزه بین تمامی جوانان ما حتی جوانان مذهبی هم رایج شده است و متاسفانه اهداف خطرناکی هم زیر سر دارد، یک گونه ای از موسیقی تحمیلی ست.

به نظر شما در چنین شرایطی چه باید کرد؟
من به همان صحبت حاج احمد آقا باز می گردم، مبنی بر این که باید کارهایی بسازیم که ضمن به روز بودن، شکل ارزشی آن هم حفظ شده باشد. مثلا شما ببینید موسیقی سریال امام علی (ع) هم مورد استقبال قرار می گیرد و هم ماندگار می شود و این بخاطر سرمایه گذاری مناسب و کیفیت درخور توجه آن قطعه موسیقایی است که اگر این دو باشد مطمئن باشید جوانان ما هم جذب کارهای خوب می شوند. اما متاسفانه ما آن طور که باید و شاید، در این راستا کارنمی کنیم. کار که نمی کنیم هیچ، شرایط را وخیم تر هم می کنیم. وقتی از برخی از این مسوولان فرهنگی می پرسیم چرا به کارهایی که زمینه لس آنجلسی دارد مجوز می دهید، می گویند ما می سازیم تا جوانان ما به کارهای آن ها گرایش پیدا نکنند. خب این تفکر اشتباهی ست و در واقع از چاله به چاه افتادن است.

خب جناب گلریز به دیدارتون با امام بازگردیم در حضور ایشان چه گفتید و شنیدید؟
ابتدا خواهش می کنم که شما ذهنتان را به ۳۴ سال پیش ببرید. در شرایطی که بسیاری از مراجع هم موسیقی را حرام می دانستند.  دقت کنید که در آن دیدار، حاج احمد آقا که ما را معرفی می کردند از خواننده و آهنگساز و تنظیم کننده و شاعر و… نام می بردند و این خود، خیلی جالب است. بعد از معرفی به ما گفتند اگر صحبتی دارید با امام در میان بگذارید اما ما آنقدر مجذوب امام شده بودیم که نتوانستیم هیچ حرفی بزنیم. جالب اینجاست که هنگام خداحافظی، امام در حق ما دعا کردند. حالا دعا در حق کی؟ در حق خواننده و آهنگساز  و فرمودند که خدا در پناه اسلام حفظتان کند.

فکر می کنید این برخورد امام با شما چه تاثیری بر فعالیت سایر اهالی موسیقی در دوران خاص و ویژه آن زمان داشت؟
باور کنید تایید همان سرود “شهید مطهری” توسط امام، سبب فعالیت بسیاری از شعرا و آهنگسازان شد تا جرات فعالیت پیدا کنند و نتیجه آن را در طول هشت سال دفاع مقدس هم دیدیم. امام خدمت شایانی به موسیقی فاخر کرد. موسیقی فاخری که نمره آن، امروزه به صفر رسیده است. به عنوان نمونه شما ببینید در همین جشنواره موسیقی فجر حتی یک قطعه انقلابی هم وجود نداشت. جشنواره ای که حتی نام فجر را هم با خود یدک می کشد و باید دست کم چند کار انقلابی در آن به گوش برسد و یاد انقلاب و سرود های انقلابی را در اذهان زنده کند. جالب اینجاست که چند روز قبل از آغاز جشنواره موسیقی فجر، بنده در خانه کتاب و در حضور آقایان هاشمی رفسنجانی و حداد عادل و خود وزیر ارشاد با یک ارکستر بزرگ سه کار انقلابی اجرا کردم اما در معتبر ترین جشنواره موسیقی کشورمان که فجر باشد، خبری از موسیقی فجر و انقلابی نبود. شما بدانید که اجازه امام برای ورود ما به بیت ایشان، بخاطر انجام یک کار فاخر و ارزشی بود.
ببینید شما اهل رسانه بهتر از ما می دانید که درباره هر موضوع و اتفاق و حتی کالایی، حرف اول را در دنیا، تبلیغات می زند. اما متاسفانه در مورد سرود های انقلابی ما هیچ تبلیغی انجام نشده است. تا آنجا که حتی در جشنواره موسیقی فجر هم خبری از سرود نیست.

خب فکر می کنید علتش چیست؟
یکی از علل کم توجهی این است که متاسفانه تفکرات مسوولان فرهنگی ما تغییر کرده است. شما یکی از اجراهای برج میلاد را بروید، ببینید چه می خوانند و شکل اجرای آن ها چگونه است. طراحی دکور، نور پردازی، لباس ها، سر و صورتشان و هر چه که متعلق به آن اجراست، برگرفته و الگو برداری شده از خوانندگان و گروه های خارجی است. اصلا بعضی از آن ها خودشان را طوری درست می کنند که من به خودم می گویم صد رحمت به خارجی ها. متاسفانه به شدت تحت تاثیر ماهواره ایم، آن هم در صورتی که خودمان به لحاظ موسیقایی، بسیار غنی هستیم. ما چند هزار سال پیش موسیقی دانانی نظیر باربد و نکیسا و رودکی داشتیم و دارای پیشینه پر مایه ای هستیم. حالا چرا نباید از آن ها استفاده کنیم؟

به نظر شما تا چه اندازه از بین رفتن نگاه حرام به موسیقی را می توانیم در گرو رفتار سنجیده امام بگذاریم؟
ما باید نظرات حضرت امام در این حوزه را بشکافیم و در اختیار مردم بگذاریم. چرا که هنوز هم هستند افرادی که نمی خواهند آن رفتار سنجیده امام را باور کنند. موسیقی ارزشی مورد تأیید امام بوده است. ببینید اگر محفل و محل اجرای موسیقی درست باشد، خود یکی از ارکانی ست که موسیقی را حلال می کند. مثلا خود حضرت امام حتی در مورد سرود “شهید مطهری” هم گفتند که اگر همین سرودی که من تایید کردم، از رادیو آمریکا پخش شود، دیگر من آن را گوش نمی دهم. بعد از آن، کلام حرف اول را می زند. بویژه در ایران که موسیقی، با کلام گره خورده است. به قول مرحوم دهلوی، آهنگ عروس و شعر زیور است. دکتر خروش در یکی از کتب خود که سال ۵۷ کتاب سال شناخته شد، به موضوع اثرات مخرب موسیقی مبتذل بر اعصاب و روان پرداخته و آن را برای مطالعه در اختیار ۲۰۰ تن از دانشمندان اروپایی و امریکایی قرارا داده است و جالب این است که تمامی این افراد بر نظر دکتر خروش، صحه گذاشته اند. اگر خواستید بنده نمونه این کتاب را در منزل دارم و می توانم در اختیارتان بگذارم. این مهم را باور کنیم که موسیقی مسموم، روح مان را نیز مسموم می کند. مطمئن باشید که هیچ هنری، قدرت تاثیر کذاری موسیقی را ندارد، بنابراین هر کشوری سعی می کند از این هنر در راستای پیشبر اهدافش استفاده کند و اینجاست که ما باید باهوش باشیم. متاسفانه امروزه حتی برخی متدینین ما هم آهنگ هایی گوش می کنند که آدم باورش نمی شود و ما و مسوولان فرهنگی کشور هم همینطور دست روی دست گذاشته ایم و تماشا می کنیم و از عواقب رویی آوردن جوانان به موسیقی مبتذل بی خبریم.

جناب گلریز شما در جریان هستید که چرا بعد از انقلاب ساز از تلویزیون نشان داده نشد؟
خود بنده هم به این مسئله انتقاد دارم. مسئله ای که به هر حال اهالی موسیقی را آزرده خاطر کرده است. ببینید ساز، مثل یک چاقو می ماند که هم می توانید به وسیله آن، یکی را مجروح کنید و یا با آن میوه ای را پوست کنید و غذای خود را تامین کنید. حالا ساز هم همین حکایت را دارد یا بهانه ای برای نواختن آهنگ های مبتذل می شود یا می توان به وسیله آن لحظات خوشی را خلق کرد. یادم هست که حوالی سال های ۶۰ یا ۵۹ در دانشگاه علامه طباطبایی به ریاست آقای شیخ الاسلام بنا بود ۲۰ دقیقه ای با ساز اجرا داشته باشیم، آن هم زمانی که کسی جرات نمی کرد حتی اسم ساز را بیاورد. پیش خودم گفتم که چرا باید این همه حساسیت روی ساز باشد؟ این شد که با انتخاب عود به نوازندگی جمال جهان شاد، تصمیم گرفتم این کار را اجرا کنم. جالب این است که از طرفی به من می گفتند، آقا نخوان دو روز دیگر انقلاب با شکست مواجه می شود، اعدامت می کنند و از طرف دیگر اجازه نداشتیم دست به ساز ببریم. بالاخره آن روز موعود رسید و ما تصمیم گرفتیم برای این که از حساسیت ها کم کنیم، یک گلدان پایه بلند مقابل ساز قرار دهیم. حالا تالار دانشکده پشت صحنه هم نداشت و ما مانده بودیم که چگونه ساز را تا مقابل میکروفن به صحنه ببریم. سرتان را درد نیارم با یک دردسر و فضای سنگینی مواجه شده بودیم و بالاخره یک پارچه ای روی ساز انداختیم و آن را تا مقابل میکروفن بردیم.

چه خواندید؟
خب همانطور که می دانید بنده آواز کار کردم و هم پدرم و هم برادرم با ردیف های آوازی موسیقی ایرانی آشنا هستند. البته هر جا که حرف از گلریز می شود می گویند، آهان همان که چهار تا سرود خوانده! در صورتی که نمی دانند تخصص اصلی بنده آواز است. آن روز دو ردیف روحانی مقابل ما نشسته بودند. ببینید ذهنتان را به ۳۳ سال پیش و فضای خاص حاکم بر آن دوران ببرید چرا که ممکن امروزه چنین اجرایی برایتان عادی باشد، اما آن دوران اصلا این گونه نبود. به هر حال بنده غزلی از حافظ در دستگاه ماهور خواندم و آخر برنامه هم آقای جمال شاد با عود یک قطعه ضربی اجرا کردند.

واکنش مخاطبان، مخصوصا آن دو ردیف اول چگونه بود؟
خدا شاهد است که همه، حتی روحانیون هم ایستاده ما را تشویق کردند. این اولین باری بود که بنده بعد از انقلاب ساز را به صحنه بردم. یک بار هم ارکستر به صحنه بردم. البته آن جا هم برای کاهش حساسیت ها بیشتر از ساز های بادی و نظامی نظیر طبل و فلوت و ساکسیفون و … استفاده کردم.

اسامی این نوازنده ها را یادتان هست؟
آقای منوچهر پناهی نژاد، نوازنده طبل و سنج که در جاز رو دست نداشتند. آقای کیومرث میردادیان که مدیر سازهای بادی ارکستر سمفونیک بودند. امیر بهشتی، نوازنده ترومپت بود. فرشید حفظی فر که هنوز هم جزء ارکستر سمفونیک هستند. حسن عباسی نوازنده ساکسیفون و مسعود لقا و خدابنده نوازنده فلوت، از جمله نوازنده های آن ارکستر بودند. یادم هست که آن روز در تالار وحدت در شرایطی به صحنه رفتیم که برخی به خون ما تشنه بودند. مثلا یاد هم هست در اجراهای زنده آن زمان، ارگ را پشت پرده پنهان می کردیم.

بالاخره به خیر گذشت؟
اصلا چیزی نبود که بخواهد به خیر بگذرد. منتها یکسری حساسیت هایی وجود داشت دیگه.

در آن اجرایی که دو ردیف روحانی نشته بود، چهره آشنایی هم دیدید؟
خود آقای شیخ السلام، رئیس دانشگاه، آشنا ترین چهره بودند. دیگر روحانیون حاضر در آن سالن هم از اساتید دانشگاه بودند.

خب جناب گلریز نگفتید، شما در جریان هستید که چه شد ساز را نشان ندادند؟
نمی دانم. من هم راستش خبر از این قضیه ندارم. البته فکر می کنم به افراط باز می گردد. مثلا وقتی در این کنسرت ها با چهره های آنچنانی روی صحنه می آیند، خب طبیعی است که مسوولان، پذیرای آن ها در قاب شیشه ای تلویزیون نباشند. من خودم ۲۵ سال پیش به همراه ارکستر کاری اجرا کردم که تلویزیون هم نشان داد.

شما فکر می کنید که قصور خودمان تا چه اندازه در گرایش جوانان به موسیقی نازل و سطحی، نقش داشته است؟ شاید اگر آن زمان ساز ایرانی نشان می دادیم و در معرفی موسیقی ایرانی جدی تر عمل می کردیم، امروزه تا این اندازه جوانان ما به موسیقی سطحی سوق پیدا نمی کردند. به هر حال وقتی موسیقی خوب نمی شنود، اجرای سالم نمی بیند، خب به تماشای جور دیگر آن می نشیند….
اگر نگم ۱۰۰ در صد، ۹۰ درصد خودمان مقصریم. واقعا ما در این حوزه کار نکردیم. کار که نکردیم هیچ، خودمان هم دنبال تولید کارهای سطحی رفته ایم. ما مخالف موسیقی پاپ نیستیم اما به شرط این که از نوع خوب و با کیفیت آن باشد. شما آهنگ های پاپ پیش از انقلاب را گوش کنید، باور بفرمایید که کیفیت کار آن ها خیلی بهتر از کارهای پاپ امروزی است. ما در حوزه موسیقی پاپ هیچ کاری نکردیم جز این که آب به آسیاب دشمن ریختیم. متاسفانه امروزه خود ما داریم تقلید از موسیقی غربی و آن چه که اصلا با فرهنگ ما جور در نمی آید را تبلیغ می کنیم. جالب این جاست که متاسفانه تمامی رسانه های ما هم به این دست خواننده ها پر و بال می دهند. پیش از انقلاب شرکتی وجود داشت با نام CBS. کار این شرکت همکاری با پر شنونده ترین و پر بیننده ترین برنامه ها و ابزار های تبلیغاتی بود. این شرکت بعد از کشف بهترین ها چه در عرصه تبلیغ و چه در حوزه شعر و آهنگسازی، فرد مستعد برای خواننده شدن را انتخاب می کرد و به او می گفت ما تو را معروف و مشهور می کنیم و بعد از آن با نوشتن قرار دادی، ۹۵ درصد درآمدت را برای خود بر می داریم. آن زمان بودند افرادی که تا چهار ماه پیش از مشهور شدن، هیچی نداشتند اما به یک باره درآمد آن ها به شبی ۵۰ هزار تومان می رسید که با چهارتا از این شب ها می توانستند خانه بخرند. حالا منظورم این است که ما چرا از این سیستم تبلیغی در راه درست آن و برای معرفی افراد با استعداد که به موسیقی فاخر و جدی اهمیت می دهند نباید استفاده کنیم. نمی دانم شاید مسوولان ما خوابند.

چرا خواننده هایی که تا چند وقت قبل از حضور در جشنواره موسیقی فجر، زیر زمینی بوده اند، بدون طی کردن هیچ پروسه ای به یک باره سر از سن جشنواره و تالار های رنگارنگ در می آورند؟
با توجه به این که سکان دست خود مسوولان است، صد در صد خود آن ها هم مقصر هستند که به این ها به راحتی مجوز اجرا می دهند. شما بیا دو سال به خواننده ای که کار ضعیف ارائه می دهد بی محلی کن بعد ببین آیا از دور خارج می شود یا خیر. وقتی کار خوب و ماندگار ارائه  ندهند، خود به خود فراموش می شوند. خودمان به دست خودمان داریم مردم را به سمت موسیقی نازل و بی کیفیت هدایت می کنیم.

جناب گلریز باز گردیم به سرودهای اوایل انقلاب که به هر حال به لحاظ موسیقایی هم واقعا کارهای مناسب و با بضاعتی بودند، آیا هیچ وقت شد که پیرامون این دست کارها با بازخورد خاصی مواجه شوید؟
می دانید که در امریکا در هر رشته ای که تحصیل کنید، گذراندن دو واحد موسیقی بین الملل هم اجباری ست. خواهر زاده من در شهر “سن دیگو”، دانشجو است. چندی پیش به من زنگ زد و گفت، یک روز سر کلاس، استاد ما بعد از صحبت در مورد موسیقی ملل مختلف به ایران رسید و گفت، یکی از آهنگ هایی که بعد از انقلاب تولید شده، آهنگی با نام خجسته باد این بهاران است که با توجه به حماسی و موضوعی بودنش، توانسته دل ها را به هم نزدیک کند. در ادامه هم استاد ما درباره مختصات موسیقایی این کار بویژه در زمینه آهنگ و تنظیم آن صحبت کرد. از همه مهم تر این که به بهانه پخش این آهنگ، تصاویری از دوران انقلاب و تظاهرات ها را هم پخش کردند. این یکی از بهترین بازخوردهایی بوده که من در زمینه آثار انقلابی شنیدم.

جناب گلریز، این سرود ها و اشعارشان، انقلابی چطور شکل می گرفتند؟
منزل ما آن زمان نزدیک منزل آقای راغب در خیابان ایران، چهار راه آبسردار بود. یک روز که به ساخت سرود انقلابی فکر می کردیم، گفتیم که برای شعر آن سرودها هیچ چیز بهتر از الگو برداری از شعار های این مردم نیست. بعد از تماس با استاد سبزواری، ایشان شعر سرود ها که بیشتر بر گرفته از شعار های مردمی نظیر ” الله اکبر ” و ” لا اله الا الله ” بود را می سرودند و ما هم با آقای راغب و آقای شاهنگیان شبانه هم که شده آن سرود ها را می ساختیم. این نوع هم دلی و همسویی میان گروه و مردم، سبب ماندگاری آن کارها شد. راز ماندگاری آن سرودها، هم دلی، کار بی چشم داشت و سواد آهنگسازان و شاعران آن ها بود.

با توجه به این که شما به هر حال از آن رو که کارهای انقلابی اجرا می کردید و یکی دو باری هم با امام دیدار داشتید، ندیدید یا از نزدیکان ایشان نشنیدید که موسیقی گوش کنند؟
از مرحوم حاج احمد آقا نقل می کنم که ایشان می گفتند، امام، سرود “شهید مطهری” را گذاشته بودند و همینطور گوش می کردند و اشک می ریختند. سرود ” خجسته باد” را هم خیلی گوش می کردند. چند وقت پیش خدمت آقای جمارانی بودم، ایشان نقل می کردند، امام در حال گوش دادن سرود “خجسته باد” بودند که یکی از نزدیکان امام وارد اتاقشان می شوند و به نوعی با نگاهی متعجب و زبان بی زبانی به امام می گویند، فکر نمی کنید که نباید به این موسیقی گوش کرد؟ البته همانطور که عرض کردم نه با زبان که با نگاهشان همچین منظوری را رساندند که در ادامه امام در تایید شنیدن این دست کارها و این که مشکلی ندارد، نگاه خاصی به آن شخص می کنند.

جناب گلریز در اجرای سرود “برخیزید” مقابل امام که البته بدون ساز و با گروه کر انجام شد، احیانا سوتی ندادید؟
چرا اتفاقا سوتی هم دادیم. یادم هست همه دست پاچه و هیجان زده بودیم، این رهبر گروه کر هم که نامش را در خاطر ندارم، مدام به ما جو و استرس می داد. چون سازی هم ما را همراهی نمی کرد، قرار شد اجرای سرود را با شمارش یک – دو ایشان آغاز کنیم. زمان اجرای سرود که رسید، ایشان به جای یک – دو، گفتند، یک – دووو. این را که گفتند، جای صدای ما تغییر کرد و نا خواسته از گام دیگری که خیلی بالا هم بود، شروع به خواندن کردیم و همین سبب شد، اوج کار خراب شود و اصلا صدای بعضی ها در آن گام جواب نمی داد و به آن گام بالا نمی رسید.

منبع: جماران

::::

دیدگاه تازه‌ای بنویسید:

*

+ 86 = 93