گلچینی از اشعار نوروزی امام خمینی(س)

مبارزه (رسانه تحلیلی خبری دانشجویان خط امام): با تورق دیوان حضرت امام(س) به سهولت در می یابیم که توجه به بهار و نو شدن طبیعت در اشعار ایشان جایگاهی ویژه دارد. فرصتی مغتنم است که در آستانه سال جدید به خوانشی دیگر باره از اشعار بهاری ایشان بپردازیم:

 

عید نوروز

باد نوروز وزیده است به کوه و صحرا  / جامه عید بپوشند، چه شاه و چه گدا

بلبل باغ جنان را نبود راه به دوست / نازم آن مطرب مجلس که بود قبله نما

صوفى و عارف ازین بادیه دور افتادند / جام مى گیر ز مطرب، که رَوى سوى صفا

همه در عید به صحرا و گلستان بروند / من سرمست، ز میخانه کنم رو به خدا

عید نوروز مبارک به غنى و درویش / یار دلدار، ز بتخانه درى را بگشا

گر مرا ره به در پیر خرابات دهى / به سر و جان به سویش راه نوردم نه به پا

سالها در صف ارباب عمائم بودم / تا به دلدار رسیدم نکنم باز خطا

(دیوان امام، مجموعه اشعار امام خمینی‏‏(س)، تعلیقات: علی‏‏‏‏ اکبر رشاد، ستاد بزرگداشت یکصدمین سال تولّد امام خمینی‏‏(س)، چاپ سوم، تابستان ۱۳۷۸، ص۳۵)

 

مژده‌ی‌ دیدار

باد بهار، مژده‌ی‌ دیدار یار داد / شاید که جان به مقدم باد بهار داد

بلبل به شاخ سرو، در آوازِ دلفریب / بر دل نوید سرو قد گلعِذار داد

ساقی‌، به جام باده، در آن عشوه و دلال / آرامشی‌ به جان من بی‌قرار داد

در بوستان عشق، نشاید غمین نشست  / باید که جان به دست بتی‌ می‌ گسار داد

شیرین زبان من، گل بی‌خار بوستان / جامی‌ ز غم به خسرو، فرهادوار داد

تا روی‌ دوست دید دل جان‌گداز من / یک جان نداد در ره او، صد هزار داد

(همان، ص۷۰)

 

قبله‌‌ی‌ عشق

بهار شد، در میخانه باز باید کرد / به سوی‌ قبله‌ی‌ عاشق، نماز باید کرد

نسیم قدس به عشّاق باغ، مژده دهد / که دل ز هر دو جهان، بی‌نیاز باید کرد

کنون که دست به دامان سرو می‌نرسد / به بید عاشق مجنون، نیاز باید کرد

غمی‌ که در دلم از عشق گُلعذاران است / دوا به جام میِ‌ چاره ساز باید کرد

کنون که دست به دامان بوستان نرسد / نظر به سروْ قدی‌ سرفراز باید کرد

(همان، ص۷۵)

 

سُرودِ عشق

بهار آمد و، گُلزار نور باران شد / چمن ز عشق رُخ یار، لاله‌افشان شد

سُرود عشق، ز مُرغان بوستان بشنو! / جمال یار از گُلبرگِ سبز تابان شد

ندا به ساقی‌ سرمستِ گُلِعذار رسد / که طرْف دشت، چو رُخسار سُرخِ مستان شد

به غنچه‌ گوی‌ که، از روی‌ خویش پرده فکن / که مُرغ دل، ز فراق رُخت پریشان شد

ز حال قلبِ جفا دیده‌ام مپرس، مپرس! / چو ابر، از غم دلدار، اشک‌ریزان شد

(همان، ص۸۴)

 

بهار

بهار آمد که غم از جان برد، غم در دل افزون شد / چه گویم! کز غم آن سروِ خندان، جان و دل خون شد

گروه عاشقان بستند محمِلها و، وارستند / تو دانی‌ حال ما واماندگان در این میان چون شد

گل از هجران بلبل، بلبل از دوری‌ّ گل، هر دم / به طَرْف گلِستان، هر یک به عشق خویش مفتون شد

حجاب از چهره‌ی‌ دلدار ما، باد صبا بگرفت / چو من، هر کس بر او یک دم نظر افکند، مجنون شد

بهار آمد، ز گُلشن برد زردیها و، سردیها / به یُمن خور، گُلستان سبز و، بستان گرم و، گلگون شد

بهار آمد، بهار آمد، بهار گل‌عذار آمد / به میخواران عشاق گو: خمار از صحنه بیرون شد

(همان، ص۸۵)

 

میلاد گل

میلاد گل و بهار جان آمد / برخیز! که عید میْ‌ کشان آمد

خاموش مباش زیر این خرقه / بر جان جهان، دوباره جان آمد

برگیر به دستْ، پرچم عُشّاق / فرماندهِ ملکِ لامکان آمد

گُلزارْ، ز عیش لاله‌باران شد / سُلطانِ زمین و آسمان آمد

با یار بگو که پرده بر دارد  / هین! عاشق آخرالزَّمان آمد

آماده‌ی‌ امر و نهی‌ و فرمان باش / هشدار! که منجی‌ جهان آمد

(همان، ص۹۰)

 

عشقِ مسیحا دم

بُلبُل از جلوه‌ی‌ گُل نغمه‌ی‌ داوُد نمود  /نغمه‌اش، درد دل غمزده بهبود نمود

ساقی‌ از جام جهان، تاب به جان عاشِق / آنچه با جان خلیل آتش نمرود نمود

بنده‌ی‌ عشقِ مسیحا دم آن دلدارم / که به یُمن قدمش، هستی‌‌ من دود نمود

در پریشانی‌ ما، هر چه شنیدی‌ / هیچ است هیچ را کس نتوانست که نابود نموئد

نازم آن دلبر پُرشور که به صهبایش / پرده‌بردارِ رُخ عابد و معبود نمود

قدرت دوست نگر کز نگهی‌ از سر لُطف / ساجد خاک در میکده مسجود نمود

(همان، ص۱۰۸)

 

بهار آرزو

بر در میکده‌ام پرسه‌زنان خواهی‌ دید / پیر دلباخته، با بخت جوان خواهی‌دید

نوبهار آید و، گلزار شکوفا گردد / بیگمان کوتهیِ‌ عُمر خزان خواهی‌ دید

مُرغ افسرده که در کُنج قفس محبوس است / بر فراز فلک، از شوق پران خواهی‌ دید

سوزش باد دی‌، از صحنه بُرون خواهد رفت / بارش ابر بهاری‌ بعیان خواهی‌ دید

قوس را، باد بهاری‌ به عقب خواهد راند / پس از آن، قوس قُزَح را، چو کمان خواهی‌ دید

دلبر پردِگی‌، از پرده بُرون خواهد شد / پرتو نور رُخش در دو جهان خواهی‌ دید

(همان، ص۱۱۲)

 

پرتو خورشید

مژده ای‌ مُرغ چمن! فصل بهار آمد / باز موسم می‌ زدن و، بوس و، کنار آمد باز

وقت پژمُردگی‌ و غمزدگی‌ آخر شد /روز آویختن از دامن یار آمد باز

مُردگیها و فرو ریختگیها بشدند / زندگیها به دو صد نقش و نگار آمد باز

زردی‌ از روی‌ چمن، بار فرابست و برفت / گُلبن از پرتو خورشید به بار آمد باز

ساقی‌ و، میکده و، مطرب و، دست‌افشانی‌ / به هوای‌ خم گیسوی‌ نگار آمد باز

گر گُذشتی‌ به در مدرسه، با شیخ بگو: / پی‌ تعلیمِ تو، آن لاله عذار آمد باز

دکّه‌ی‌ زُهد ببندید در این فصل طرب / که به گوش دل ما نغمه‌ی‌ تار آمد باز

(همان، ص۱۱۹)

 

بهار جان

بهار آمد، جوانی‌ را پس از پیری‌ ز سر گیرم / کنار یار بنشینم، ز عمر خود ثمر گیرم

به گُلشن باز گردم، با گُل و گلبُن در آمیزم / به طرف بوستان، دلدار مهوش را به برگیرم

خزان و زردی‌ آن را نهم در پُشت سر، روزی‌ / که در گُلزار جان، از گل عذار خود خبر گیرم

پر و بالم که در دِی‌ از غم دلدار پرپر شد / به فروردین به یاد وصل دلبر، بال و پر گیرم

به هنگام خزان، در این خراب‌آباد بنشستم / بهار آمد که بهر وصل او، بار سفر گیرم

اگر ساقی‌ از آن جامی‌ که بر عشّاق افشاند / بیفشاند، به مستی‌ از رُخ او پرده بر گیرم

(همان، ص۱۴۴)

 

ناله‌ی‌ هزار

ز سبزه‌زار چمن، بوی‌ نو بهار آید / ز ابر، چشمه‌‌ای‌ از چشم اشکبار آید

هزار از غم دلدار ناله‌ها سر داد / ز غنچه آه دل زار صد هزار آید

(همان، ص۲۵۸)

 

پیام بلبل

بوسه زد باد بهاری‌، به لب سبزه به ناز / گفت در گوش شقایق، گل نسرین، صد راز

بُلبُل از شاخه‌ی‌ گل داد به عُشّاق، پیام / که در آیید به میخانه‌ی‌‌ عُشّاق نواز

(همان، ص ۲۵۹)

 

منبع: پرتال امام خمینی

::::

دیدگاه تازه‌ای بنویسید: (لغو پاسخگویی)

نام: *

ایمیل: *

احراز هویت
+ 36 = 38