۰۷:۳۶ - ۱۳۹۲/۰۷/۱۲ مرتضی حق بیگی:

مذاکره؛ پرونده هسته‌ای یا رابطه با آمریکا ؟!

سوال اصلی این است که اگر قرار است در هر کدام از مسائل هسته ای کشورمان تغییری به خاطر تحریم ها ایجاد شود، چه لزومی دارد که در مذاکره با آمریکا اتفاق بیافتد، آیا نمی توان همین نتایج را از ۱+۵ گرفت؟ و در آخر باید گفت هنر آن است که با حفظ اصول و رویارویی با نظام سلطه به پیشرفت رسید و مطالبات را پی گیری کرد، مانند صحبت های دکتر روحانی در مجمع سازمان ملل که به خوبی مواضع جمهوری اسلامی ایران را در قالب سخنان هوشمند پیاده کردند، در غیر اینصورت مذاکره با آمریکا چیزی نبود که...

رابطه-با-آمریکا-290x160مبارزه (رسانه تحلیلی خبری دانشجویان خط امام) – مرتضی حق بیگی

یک تماس تلفنی ۱۵ دقیقه ای تیتر یک بسیاری از نشریات و رسانه های داخلی و خارجی شد. مکالمه ی دکتر حسن روحانی و باراک اوباما در ساعات آخر سفر روحانی به نیویورک برای شرکت در نشست سازمان ملل متحد. آقای دکتر روحانی حضور خوبی در این نشست داشتند و با وجود انتقادات به برخی مواضع،  نشان دادند که پایبندی خوبی به اصول نظام جمهوری اسلامی دارند و تمایل دارند در این راه از ظرفیت های دیپلماتیک به خوبی استفاده کنند. اما یک مکالمه ی پانزده دقیقه ای معادلات را تغییر داد. مکالمه ای که هر دو طرف درخواست آن را به دیگری نسبت می دهند و البته اعلام کرده اند که زمینه های مذاکره بعدی در دستور کارشان است. این مکالمه بازخوردهای مختلفی داشته است، به گونه ای که عده ای آن را شروع پیشرفت برای طرفین می دانند. این در حالی است که بعضی از رسانه های آمریکایی به کارساز بودن تحریم ها اشاره کردند و خواستار افزایش تحریم ها شدند و رئیس جمهور کشورمان را فریب کار خوانده اند. حتی برداشت های مبنی بر به رسمیت شناختن غنی سازی از صحبت های  اوباما را به سرعت تکذیب کرده اند و بر رابطه و همکاری نزدیک خود با اسرائیل تاکید ورزیده اند.

بعد از این رویداد، بسیاری از رسانه های داخلی این سفر را – مخصوصا گفتگوهای انجام شده بین ایران و آمریکا در سطح وزیران خارجه و روسای جمهور- پیروزی و موفقیتی خوب اعلام کردند که به وضوح از تیترها و مقالات این رسانه ها قابل برداشت است.

خوشبختانه دکتر روحانی با اقبال و امید نسبتا خوب مردمی و همچنین همکاری قوای مختلف همراه شده است و به حق این نعمتی است که باید قدر آن را دانست. اما متاسفانه همان اشتباهی که در اوایل دوران هر رئیس جمهوری رخ داده، ظاهرا این بار هم در حال وقوع است. معمولا در ابتدای هر دوره فضا به گونه ای هدایت می شود که هرگونه انتقاد، نوعی مشکل تراشی برای دولت و رئیس جمهور منتخب عنوان می شود. نمونه چنین برخوردهایی را شاهد بوده ایم و دیده ایم که چنین برخوردهایی به چگونه پایانی ختم شده است. نقد عالمانه و دلسوزانه نه تنها مانعی برای پیشرفت نیست که باعث ترقی و جلوگیری از افول و البته عدول از اصول است. مخصوصا که استفاده از نخبگان  از شعارهای این دولت بوده و رسانه های حامی آن، از حامیان آزادی بیان می باشند. البته همیشه عده ای تندرو هستند که فضای عقلانی را برای گفت و گو و فعالیت های سالم رسانه ای خراب می کنند. کسانی که عملکردشان آزادی برای خود آری، برای دیگری نه بوده است. یعنی زمانی که قدرت در اختیارشان نبوده دم از آزادی زده اند و هنگامی که قدرت به آن ها رو آورد، حرف مخالفان را تحمل نکرده اند.

اما مساله اصلی بحث روز رابطه با آمریکاست و تابویی که شکسته شد. اما به واقع چه تابویی شکسته شد و چه ثمراتی داشته و یا خواهد داشت؟

می توان در چند زمینه به این بحث پرداخت: رابطه با آمریکا در منظر ایدئولوژی انقلاب اسلامی، تاربخ استعماری و استکباری آمریکا، نسبت این موضوع با منافع ملی، تجربه دیگر کشورها مانند کره شمالی در مذاکره با آمریکا و نتیجه نزدیکی ایران به آمریکا پس از انقلاب اسلامی و همچنین بازخورد های مذاکرات اخیر. البته واضح است که این همه در یک مقاله نمی گنجد و هر یک از مباحث بالا نیاز به بحثی جداگانه دارد.

بحث مهم دیگر این است که به قول صاحب نظران چرا این دولت تمام تخم مرغ های خود را در سبد روابط خارجی، مخصوصا آمریکا قرار داده است؟ از اشتباه بودن نفس مذاکره که بگذریم، باید دید مذاکره در چه شرایطی رخ می دهد؟ به نظر می رسید بهتر بود دولت روحانی تمرکز بیشتری روی مسائل داخلی داشته باشد و  ابتدا به سامان دادن وضع داخلی بپردازد تا با پشتوانه قوی تری به مجامع بین المللی برود.

مطلب مهم دیگر موضوع مذاکره می باشد و اینکه طرفین چه تعهداتی خواهند داشت. از آنچه که طرفین اعلام کرده اند این بر می آید که ایران تعهداتی در قبال بر نامه هسته ای خواهد داشت که می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- نظارت بیشتر و سرزده از تاسیسات هسته ای و پذیرش داوطلبانه پروتکل الحاقی منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای

-کاهش سطح غنی سازی اورانیوم و همچنین کاهش برداشت از ذخایر اورانیوم

-پایان دادن به کار بر روی پروژه آب سنگین

-پاسخ به نگرانی‌های آژانس بین المللی انرژی اتمی درباره ابعاد نظامی برنامه هسته ای ایران

و در مقابل شاید آمریکا تعدادی از تحریم ها را برداشته و یا رژیم تحریم ها را تغییر دهد و این در حالی است که تعدادی از اعضای کمیته خواستار افزایش تحریم ها می باشند.

حال سوال اصلی این است که اگر قرار است در هر کدام از مسائل هسته ای کشورمان تغییری به خاطر تحریم ها ایجاد شود، چه لزومی دارد که در مذاکره با آمریکا اتفاق بیافتد، آیا نمی توان همین نتایج را از ۱+۵ گرفت؟

و در آخر باید گفت هنر آن است که با حفظ اصول و رویارویی با نظام سلطه به پیشرفت رسید و مطالبات را پی گیری کرد، مانند صحبت های دکتر روحانی در مجمع سازمان ملل که به خوبی مواضع جمهوری اسلامی ایران را در قالب سخنان هوشمند پیاده کردند، در غیر اینصورت مذاکره با آمریکا چیزی نبود که توانایی خیلی خاصی را بطلبد.

منبع: مجمع دانشجویان حزب الله

::::

دیدگاه تازه‌ای بنویسید:

*

2 + 8 =