۱۴:۲۵ - ۱۳۹۲/۰۳/۱۹

به چه کسی رای نمی دهم؟ ۱/ سعید جلیلی

کسانی که با مکانیزم این قبیل تجمعات و اقداماتی که از سوی سازمان هایی مانند بسیج دانشجویی انجام می شود آشنایی دارند، می دانند که عزیزان شرکت کننده در تجمعات، عمدتا با هماهنگی و چراغ سبز چه کسانی وارد عمل می شوند! با این حال، حتی اگر نقش آفرینی مستقیم شورای عالی امنیت ملی در مسئله حمله به سفارت انگلستان را نادیده بگیریم، دبیر محترم شورا بخاطر واکنش کند نیروی انتظامی و سایر نهادهای امنیتی به این اتفاق ناگوار، یک توضیح اساسی به ملت ایران بدهکار است.

«مبارزه» (رسانه تحلیلی خبری دانشجویان خط امام) – سرویس جامعه مجازی: وبلاگ «روزگار» در اولین مطلب از مطالب خود با عنوان «به چه کسی رأی نمی دهم؟» نوشت:

همانطور که قبلا گفته بودم؛ در این چند روز باقیمانده تا انتخابات، چهار مطلب درباره چهار کاندیدای اصلی انتخابات خواهم نوشت؛ سه مطلب اول درباره سه کاندیدایی است که قطعا به آنها رای نخواهم داد. و آخرین مطلب هم درباره کاندیدایی است که به وی رای خواهم داد.

***********

“در جلسه‌ای هم که لنکرانی با آقای جلیلی داشت، آقای جلیلی چیزهایی به آقای لنکرانی گفتند و همه بر روی آقای لنکرانی توافق کردند و بر اساس این توافق قرار شد لنکرانی به صحنه بیاید.” این روایتی است که دبیر کل جبهه پایداری حدود یک ماه قبل، از جلسه سعید جلیلی و باقر لنکرانی بیان کرده بود. در همان ایام یکی از حامیان جبهه پایداری در صفحه خود در گوگل پلاس با درج عکسی از جلیلی و لنکرانی نوشت: تقوای سیاسی یعنی اینکه همچنان بعد از این همه درخواست مردمی و نامه دانشجویان و … احساس تکلیف نکنی و در جلسه دو نفره با هم نیز، به جای چانه زنی و اینکه من باید بیایم، هر کدام استدلال کنند تو اصلح هستی!

خلاصه بعد از اینهمه جلسه و استدلال و اصلح و صالح و مصلح نمایی این عزیزان، سعید جلیلی در نهایت احساس تکلیف کرد و در نیمروز پایانی مهلت ثبت نام کاندیداها در وزارت کشور حاضر شد و ثبت نام کرد. او با این کار هم یک ضربه اساسی به جبهه پایداری و شخص آیت الله مصباح زد، و هم بازی انتخابات را پیچیده تر از قبل نمود. جبهه پایداری با ثبت نام جلیلی حاضر به پس گرفتن حمایت خود از لنکرانی نشد و تنها با اطمینان از رد صلاحیت لنکرانی و انصراف وی، و بعد از گذشت چند روز حمایت رسمی خود را از جلیلی اعلام کرد.

این سبک بازی دادن جریان ها و ورود به انتخابات، به تنهایی برای رد یک کاندیدا کافی است. اما من قصد ندارم تشخیص خود در عدم شایستگی جلیلی برای تصدی پست ریاست جمهوری را به این مسئله محدود کنم. بویژه برای اگاهی کسانی که جلیلی را “هندوانه دربسته” دانسته و سهوا یا عمدا، به آرامی از کنار سوابق کاری وی در شورای عالی امنیت ملی می گذرند، بررسی سوابق جلیلی ضروری می نماید. لذا در این نوشته، به چند نمونه از عملکرد جلیلی در سالهای تصدی شورای عالی امنیت ملی می پردازم. ذکر این نکته ضروری است که شورای عالی امنیت ملی مساوی سعید جلیلی نیست و در مصوبات، اعضای شورای نیز تاثیرگذارند. اما در بسیاری از موارد (که شورا برای اعمال نظر نیازی به مصوبه نداشته باشد) دبیر شورا مسئول اصلی بوده و شایسته ترین فرد برای پاسخگویی درخصوص عملکرد شورای عالی امنیت ملی است.

-          انتخابات ۸۸

وقایع بعد از انتخابات سال ۸۸ را می توان عمیق ترین چالش امنیتی نظام در دو دهه اخیر دانست. فارغ از اینکه چه عواملی در شکل گیری این فتنه پرهزینه نقش داشتند، مدیریت فضای امنیتی کشور در هشت ماه بعد از انتخابات با پرسش های جدی روبروست. شورای امنیت تحت زعامت دکتر جلیلی، اولا تصویر درستی از التهاب جامعه و اعتراضات احتمالی نداشت؛ ثانیا، در مواجهه با هزینه ها و عواقب این بلای عظیم، ناکارآمد و خنثی عمل کرد.

ارگانی که مسئول تامین امنیت ملی بود، نتوانست فضای تبلیغاتی و امنیتی کشور را به درستی مدیریت کند. هشت ماه زمان زیادی برای خاموش کردن آتش چنین فتنه ای بود.

در حالی که در نهایت، فتنه ۸۸ نه با مدیریت مسئولان امر، بلکه بدست مردم انقلابی خاموش شد، مسئولان محترم باید توضیح دهند که چگونه نتوانستند از بوجود آمدن آنهمه هزینه برای نظام جمهوری اسلامی، آنهم درپی برگزاری انتخاباتی با آن عظمت تاریخ ساز جلوگیری کنند؟

-          حمله به سفارت انگلستان

“واقعیت این است که بسیاری از دانشجویان با توجه به نوع مواجهه نیروی انتظامی و شرایطی که ایجاد شده بود گمان می‏کردند ورود به سفارت اساساً هماهنگ شده است. من شاید نفرم سی‏ام یا چهلم بودم که از بالای در وارد سفارت شدم بدون اینکه کوچکترین زخم یا جراحتی بردارم. قبل از من تعداد سی، چهل نفر وارد شده بودند و اتفاقا همان‏ها که قبلا وارد شده بودند عکس ملکه را دست من دادند. من در تجمعات قبل از این اساساً با نیروی انتظامی کوچکترین درگیری هم پیدا نمی‏کردم. شما به فیلمی که از آن روز روی اینترنت هم موجود است، مراجعه کنید. برای دقایقی متمادی بالای درب سفارت هستم بدون اینکه کسی کاری داشته باشد! مجموع فضای آن روز جلوی درب سفارت با توجه به برخوردهای قبلی نیروی انتظامی جلوی درب سفارت‏ها برای ما این تلقی را ایجاد کرده بود که قصه هماهنگ شده است و ما اساساً انتظار اینکه شورای عالی امنیت ملی مسئله تسخیر را نپذیرفته باشد، نداشتیم. جالب اینکه مطابق نقل قول‏هایی که بعداً شنیده شد برخی در دستگاه‏های مختلف هم گمان می‏کردند قصه هماهنگ شده است…” اینها بخشی از اظهارات محمد مهدی تهرانی (از مسئولان سابق بسیج دانشجویی) است که ۹ ماه بعد از حمله به سفارت انگلستان در وبلاگ خود منتشر کرده است.

حتی اگر مسئول سابق بسیج دانشجویی هیچکدام از این حرفها را بیان نکرده بود، عقل سلیم حکم می کرد که چنین اقدام مهمی با این ابعاد و کیفیت، نمی توانسته بدون “هماهنگی” با ارگان های مسئول در امنیت ملی انجام شده باشد. وقتی نیروی انتظامی و بسیج و فلان نماینده مجلس و فلان مسئول دولتی و غیر دولتی، همه دست به چانه نشسته اند تا یک عده “بدون اینکه کوچکترین زخم یا جراحتی بردارند”، با خیال آسوده وارد سفارت شوند و آن اتفاقات ناگوار رقم بخورد و هزینه های گزافی از جیب ملت و نظام پرداخته شود، چطور ممکن است بالاترین نهاد امنیتی کشور در جریان این حادثه نبوده باشد؟!

کسانی که با مکانیزم این قبیل تجمعات و اقداماتی که از سوی سازمان هایی مانند بسیج دانشجویی انجام می شود آشنایی دارند، می دانند که عزیزان شرکت کننده در تجمعات، عمدتا با هماهنگی و چراغ سبز چه کسانی وارد عمل می شوند! با این حال، حتی اگر نقش آفرینی مستقیم شورای عالی امنیت ملی در مسئله حمله به سفارت انگلستان را نادیده بگیریم، دبیر محترم شورا بخاطر واکنش کند نیروی انتظامی و سایر نهادهای امنیتی به این اتفاق ناگوار، یک توضیح اساسی به ملت ایران بدهکار است.

-          پرونده هسته ای

از لحاظ محتوایی، تردیدی وجود ندارد که حقوق هسته ای ایران می بایست تحت هر شرایط و مذاکره ای حفظ شود. فکر نمی کنم که در بین منتقدان داخلی عملکرد دبیر شورای عالی امنیت ملی (بعنوان مذاکره کننده ارشد در پرونده هسته ای) اختلافی در لزوم حفظ حقوق هسته ای ایران وجود داشته باشد. ملت ایران به کسی اجازه نداده که از حقوق استراتژیک ملت، کوتاه بیاید.

اما از لحاظ شکلی، ایرادات جدی به عملکرد دکتر جلیلی وارد است. همه ما می دانیم که در پی چندین و چند دور مذاکره، هیچ توافقی با قدرت های مخالف حق هسته ای ایران حاصل نشده است. من همه تقصیرها در دست نیافتن به این توافق را متوجه دکتر جلیلی نمی دانم. اما این سئوال برایم وجود دارد که اگر قرار نیست ما به توافقی برسیم، پس چرا اینهمه مذاکره می کنیم؟! هر بار که آقایان شال و کلاه می کنند و عازم مذاکره می شوند و بعد دست خالی بر می گردند، شوک و التهاب قابل توجهی به بازار و اقتصاد ایران وارد می شود. مذاکره در این شرایط چه نفعی برای ملت ایران و پیشبرد برنامه صلح آمیز هسته ای دارد؟ اینکه در پایان هر دور مذاکره، کاترین اشتون آن را با زبان بی زبانی “بی فایده” می خواند و دکتر جلیلی و همکارانش آن را “مثبت و سازنده” می خوانند به چه معناست؟

هیچ مذاکره ای در دنیا بدون دادن و گرفتن امتیاز به نتیجه نمی رسد. کسی که مذاکره می کند، باید بداند که باید امتیازی بدهد و امتیازی بگیرد. هنر مذاکره کننده آن است که با دادن حداقل امتیاز، حداکثر امتیازات را از طرف مقابل بگیرد. اگر امتیازی برای ارائه و چانه زدن وجود ندارد، نشستن پای میز مذاکره به چه معناست؟ و اگر امتیاز قابل بحثی وجود دارد (مانند غنی سازی بیست درصد در خاک ایران)، مذاکره کننده ارشد ما باید پاسخ دهد که چرا از قدرت چانه زنی و اقناع طرف مقابل استفاده نکرده تا با معامله بر سر این امتیاز، به نتیجه ای برسد؟

من با این قسمت از صحبت های دکتر ولایتی در مناظره سیاسی کاندیداها موافقم که اگر مذاکره کنندگان ما، مذاکره را با “اعلام مواضع” اشتباه گرفته باشند، نتیجه ای حاصل نخواهد شد. هنر نیست که یک عده هر بار پای میز مذاکره بنشینند و تنها مواضع کشور را در خصوص مسئله هسته ای بیان کنند. مذاکره جای روخوانی و حفظ خوانی نیست؛ جای چانه زنی و امتیاز دادن و امتیاز گرفتن است.

فن بیان، سخنوری، قدرت تحلیل بالا و زیرکی و رندی دیپلماتیک، از اصول اولیه مذاکره هستند. حرف زدن با غربی ها (آنهم نمایندگان کشورهای قدرتمند زیاده خواه) کار ساده ای نیست. با نمایش ناامید کننده ای که دکتر جلیلی در همین یک ماه منتهی به انتخابات داشته، می توان حدس زد که کیفیت مذاکرات صورت گرفته از سوی ایشان به چه صورت بوده است! حتی بدون توجه به این مسئله، کیفیت مصاحبه های مطبوعاتی دکتر جلیلی، بعد از هر دور مذاکره به شدت ناامید کننده و نازل است. دبیر محترم شورای عالی امنیت ملی باید بداند که گفتگو با خبرنگاران خارجی با تریبون نماز جمعه متفاوت است. استخدام کلمات و شکل پاسخ گویی به سئوالات از سوی ایشان، بیشتر به یک جلسه دانشجویی می ماند تا گفتگو با خبرنگاران کارکشته خارجی!

-          دخالت در امور رسانه ها

فکر نمی کنم شخصی آشنا با رسانه های سمعی و بصری باشد، اما از عملکرد رسانه ملی رضایت داشته باشد. من شخصا بارها و بارها در محیط های مختلف مجازی و حقیقی، به نقد جدی عملکرد صدا و سیما پرداخته ام. مخصوصا در بحث های سیاسی، صدا و سیما یک رسانه عقیم، بی خاصیت، خنثی و عقب افتاده است. رسانه ملی با بیش از چهل هزار نیرو، حریف شبکه ای چون بی بی سی فارسی با کمتر از یک درصد این تعداد پرسنل نمی شود. فضای رسانه ای در حوزه سیاست (و کمابیش در سایر حوزه ها) کاملا از دست صدا و سیما خارج شده و رسانه ملی توانی برای تاثیرگذاری بر نخبگان جامعه ندارد.

اما نمی توان همه تقصیر ها را بر گردن رسانه ملی انداخت. در مقاطع مختلف دخالتهای گاه و بیگاه نهادهای امنیتی، باعث از رونق افتادن و خاموش شدن چراغ برخی از برنامه های صدا و سیما شده است. ضمن اینکه پوشش صدا و سیما از اتفاقاتی مانند انقلابهای منطقه و بیداری اسلامی،تقریبا با هماهنگی کامل و اعمال نظر شورای عالی امنیت ملی بوده است.

دبیر محترم شورای امنیت باید پاسخگو باشد که عملکرد صدا و سیما، تحت نظر شورای امنیت، در خصوص پوشش انقلاب های منطقه به چه صورت بوده است؟ آیا صدا و سیما توانسته افکار عمومی را در خصوص حمایت بحق و بجای جمهوری اسلامی ایران از دولت سوریه قانع کند؟

سری اول برنامه دیروز امروز فردا چرا و با دستور چه نهادی به تعطیلی انجامید؟ آنهم درست بعد از پخش برنامه ای درخصوص رئیس دفتر سابق رییس جمهور! مجری آن برنامه (که از طنز روزگار، الان در کمپین دبیر محترم شورای امنیت فعالیت می کند!)، چرا برکنار شد؟ آیا رفاقت مسئول سابق بخش رسانه ای شورای عالی امنیت ملی(و سفیر فعلی ایران در افغانستان) با مشاور ارشد رئیس جمهور در خانه نشین شدن آن مجری دخیل بوده است؟!

این قصه تنها به صدا و سیما ختم نمی شود. سرنخ بسیاری از دخالت ها و برخوردها با مطبوعات و سایر رسانه های جمعی را باید در جای دیگری، غیر از نهادهای مستقیما مسئول در امور رسانه ها دید.

-          فضای امنیتی در دانشگاهها

بسته بودن فضای سیاسی در دانشگاهها اتفاق جدیدی نیست. در طول دهه های بعد از انقلاب، بجز چند مقطع محدود و مشخص، وضعیت سیاسی دانشگاهها با آن فضای ایده آلی که در شان انقلاب اسلامی است فاصله داشته است. البته عوامل متعددی در شکل گیری این فضای بسته دخیل بوده اند. مسئولان ترسو و بی برنامه دانشگاه ها، در کنار برخی از دانشجویان تندرو و رادیکال، در بسته شدن فضای دانشگاهها موثر بوده اند.

اما در کنار این عوامل، بخشنامه ها و کنترل بی قاعده برخی از ارگانها بر دانشگاهها نیز موجب امنیتی شدن فضا شده است. این مسئله بویژه در سالهای اخیر از عوامل مهم شکل گیری فضای امنیتی در دانشگاههای کشور بوده است.

جای بسی تعجب است که با وجود این فضای سوت و کور و آزاردهنده، معاون دبیر شورای عالی امنیت ملی، فضای دانشگاههای کشور را “بسیار با نشاط” می خواند و وجود اختناق و سرخوردگی در میان دانشجویان را انکار می کند! هیچ کس پاسخگو نیست که چرا و با سنگ اندازی کدام شخص و نهاد و ارگان، کرسی های آزاد اندیشی، علیرغم تاکیدات مکرر مقام معظم رهبری در دانشگاه ها رونق نگرفته اند؟!

در این شرایط، چندان عجیب نیست که وزارت علوم، بنا به مصوبه شورای امنیت، کلیه دانشگاهها را ملزم به برگزاری امتحانات، دو هفته زودتر از موعد مقرر کرده باشد و تصمیم سازان محترم، از ترس درگرفتن شور انتخاباتی در دانشگاهها، ترم دانشگاهی را دو هفته کوتاه کنند!

************

این چند مورد فقط بخشی از انتقاداتی است که به عملکرد دبیر محترم شورای عالی امنیت ملی وارد است. مباحث مهم دیگری در خصوص سابقه کاری دکتر جلیلی در وزارت امور خارجه وجود دارد که چون ممکن است رنگ و بوی تخریب بگیرد، و من قصد ندارم از چارچوب نقد به وادی تخریب بیفتم از آن می گذرم.

با این حال، عملکرد ضعیف دبیر محترم شورای عالی امنیت ملی و سابقه نامطلوب ایشان، در کنار نداشتن برنامه، تیم مشخص و ورزیده، کاریزمای مورد نیاز یک رئیس جمهور و سابقه مدیریت اجرایی (و نه امنیتی)، از دلایل دیگری است که باعث می شود رای دادن به دکتر جلیلی جزو گزینه های من نباشد. کسی که می خواهد رئیس جمهور شود، نمی تواند ضعف های راهبردی و بی برنامگی و نداشتن تیم و سابقه قابل توجه و کارآمد را با واژه سازی و گفتمان بازی رفو کند.

ضمنا، همانطور که قبل از این نوشتم، عدم موضع گیری شفاف و صریح دکتر جلیلی درباره دولت (شخص رئیس جمهور و اسفندیار رحیم مشایی) و زبل بازی کمپین ایشان در سکوت و حرف نزدن از جریان انحرافی (بقول انحراف یابان قهار فراماسون شناس)، از دلایل دیگر رای ندادن به دکتر جلیلی هستند. کار زشتی است که عزیزان هم بدنبال رای دولتی ها باشند، و هم بطور همزمان زیر علم انحراف یابان و ماسون شناسان و قله های رفیع بصیرت سینه بزنند!

دیدگاه تازه‌ای بنویسید:

*

9 + 1 =