۰۷:۴۴ - ۱۳۹۴/۱۰/۱۹ سید مصطفی بهشتی :

دیوار کوتاه سفارتخانه ها

اینکه امروز بگوییم اینها از شخص و گروهک و کشور دیگر خط گرفته اند در جهت بدنام کردن نظام و انقلاب،نه تنها از بار مسؤولیت دستگاه امنیتی کشور کم نمیکند که بر چگونگی عملکرد دستگاه اطلاعات هم نقد وارد میکند .در این بین برخی گفته ها و اظهار نظرها بعد از این اتفاقات ناخوشایند اندوهی سنگین تر به همراه دارد،تعریف این اتفاقات در حرکت انقلابی و دادن لقب خشم انقلابی چه توجیهی است؟ آیا میشود با دادن القاب این شکلی بر گناه نابخشودنی عده ای تندرو چشم پوشی کرد؟و اگر این حرکات افراط تلقی نمیشود، برای عده ای خودسر که...

مبارزه(رسانه تحلیلی خبری دانشجویان خط امام)-سید مصطفی بهشتی:

یک عمل بدون فکر،کژ اندیشی و رفتار ناشی از خشم میتواند یک مملکت را با چالشهای جدی روبرو کند و بعضا خسارت های غیر قابل جبران از خود بجا گذارد، بارزترین نمونه رفتارهای این شکلی در این روزهای کشور ما همین سفارتخانه ها هستند که بنظر هروقت عده ای از کوره در رفته اراده کنند میتوانند کرکره شان را پایین بکشند.

با گذری بر سوء رفتارهای احساسی،عمق این برخوردها را در تندروی های عبث و بیهوده میتوان یافت.

در پی اعدام شیخ نمر روحانی شیعه عربستانی عده ای فرصت را غنیمت شمرده، برای ابراز وجود برکف خیابان ها حضور یافتند،گفتنی است ابراز وجود از این جهت که یک اعتراض مسالمت آمیز با وسع پوشش بین المللی را به عرصه خودنمایی بدل کردند.

اتفاقی که در عربستان افتاد نقض آشکار حقوق آزادی و انسانیت است و واکنشی مناسب را در فضایی مسالمت آمیز میتواند توجیه کند،اما چگونه میشود که در اهداف معترضان،به دست آوردن پرچم سفارتخانه بر نشان دادن اصل هدف حضور ارجح میشود.

اتفاقاتی که از اولین ساعات شنبه شب مقابل کنسولگری عربستان در مشهد آغاز شد و در بامداد یکشنبه شب درون سفارت عربستان در تهران ختم شد از یک بازی باخته برای عربستان بردی شیرین به ارمغان آورد و به سرعت تیتر یک رسانه های جهان از قانون شکنی سعودی ها به خشونت ایرانی ها تغییر یافت، بیان چنین الفاظی یقینا در قبال کشور و مردمانی با غنای فرهنگی و سبقه تاریخی بالا شایسته نیست اما تندروی و افراط عده ای به این شرایط نامطلوب دامن زده است.

تبعات این رفتار در یک بدنامی رسانه ای خلاصه نشده و سریع زهر خود را بر دیپلماسی رو به بهبود کشور ریخت تا عربستان سعودی و کشورهایی که از منابع مالی این کشور بهره مند می شوند در اقدامی که با تحریک آل سعود انجام میشد به کاهش یا قطع روابط خود باتهران تصمیم بگیرند. در اولین واکنش ها پرداختن به این قضیه فقط در قالبی طنز و گاها پوزخندی خلاصه شد،در نگاهی بازتر و به دور از احساس باید گفت با همین قطع روابط کشورهای کوچک منطقه و این بدنامی که رقم خورده در آستانه اجرایی شدن برجام آیا کشور و جامعه آمادگی این را دارد تا به همان انزوای بین المللی هشت ساله سابق بازگردد؟ آیا بازشدن پرونده ای جدید با موضوع تلخ حمله به سفارتخانه از منظر قواعد دیپلماتیک بین المللی براحتی قابل چشم پوشی است؟

در ابتدا برای واکاوی قصه های این چنینی انگشت اتهام به سمت دستگاه امنیتی و انتطامی کشور است، همیشه در عرصه های بین المللی و تفاسیر داخلی سخن از امنیت در کشور است،البته برای افرادی که در داخل مرزها هستند این امر اثبات شده اما رفتارهای اینگونه که حفاظت بر چهار دیواری کشورهای دیگر در ایران بنظر کار سختی می آید ایران را در جوامع بین المللی کشوری ناامن معرفی میکند که متأسفانه وجهه خوبی ندارد.

در این بین برخی گفته ها و اظهار نظرها بعد از این اتفاقات ناخوشایند اندوهی سنگین تر به همراه دارد،تعریف این اتفاقات در حرکت انقلابی و دادن لقب خشم انقلابی چه توجیهی است؟ آیا میشود با دادن القاب این شکلی بر گناه نابخشودنی عده ای تندرو چشم پوشی کرد؟و اگر این حرکات افراط تلقی نمیشود، برای عده ای خودسر که تحرکات بی فکر آنها ضربه به انقلاب و نظام را سبب میشود،چه تعریفی باید کرد؟

پناه بردن به واژه نفوذی در مواقع قرار گرفتن کشور در تنگنا،کدام شکل مسئله را پاسخ میدهد؟آیا نفوذی دیروز که در عرصه روزنامه نگاری،جاسوسی و تخلف در دستگاه های تأثیرگذار کشور جا داده میشد امروز بر کف خیابان آماده؟ باز هم میشود از طریق بازی با واژه های نفوذی و امثالهم این اشتباهات بزرگ را نادیده گرفت؟

تعطیلی سفارت انگلیس در تهران که آثار سوء خود را در پی داشت با تلاشهای دولت یازدهم پایان یافت،تندروی های امروز هم زمینه ساز چالش هاییست که گذشت زمان آن را بهتر نشان خواهد داد.

متأسفانه بعد از گذشت ٣٧ سال از انقلاب شکوهمند اسلامی بنظر دیواری کوتاه تر از دیوار سفارتخانه ها برای نشان دادن اعتراض ها پیدا نمیشود،امید است این رویه اصلاح شود.

::::