تحزب
چرا احمدی نژاد بد است؟!
احمدی نژادیسم تفکری برخواسته از بدنه اصولگرایی(هرچند در حال حاضر هیچکدام از اصولگریان نمی پذیرند که خودشان روزی به احمدی نژاد پروبال دادند) و مخرب است چون نظرات شخصی خود را طی هشت سال بر مردم تحمیل کرده است، پاسخ به این سؤال که این تفکر باز هم میتواند با خیالبافی و لاف زنی و اتهام زدن و با حمایت جریان خاص(اصولگرایانی که سعادت کشور و خود را در این می بینند که اصلاح طلبان در اداره قوه مجریه نقش نداشته باشند)به قدرت برگردد را باید در میزان اگاهی مردم یافت.
نمایندگان نخبگان و نه مردم
در دهه ١٣٢٠ همچنین شمار فراوانی از احزاب متکی بر افراد نیز تشکیل شد مثل حزب دموکرات ایران به رهبری قوامالسلطنه و حزب زحمتکشان به رهبری مظفر بقایی که به دلیل فقدان سازماندهی و برنامه روشن و فردمدار بودن نتوانستند دوام و بقایی داشته باشند. همچنین در این دوره احزاب فراوان دیگری چون حزب ایران (احمد زیرکزاده)، حزب استقلال (عبدالقدیر آزاد)، پیکار (به رهبری محمد پورسرتیپ، شجاعالدین شفا)، حزب میهن و حزب میهنپرستان (کریم سنجابی) و... تشکیل شد که هیچ کدام با توجه به فقدان تجربه تحزب و نامساعد بودن شرایط و فقدان پایگاه اجتماعی مشخص و رابطه ارگانیک با...
سخنان خود را به امام نسبت ندهید!
آنان برای توجیه رفتارهایی غیراخلاقی خود در قبال آیت الله منتظری (همچون حمله به بیت و حسینیه و منع فعالیت علمی ایشان که در سالهای پس از رحلت امام(ره) بارها مرتکب شدند)، نهی امام از دخالت از دخالت مرحوم منتظری در سیاست را مستمسک قرار میدهند، اما نهی امام از دخالت نیروهای مسلح در سیاست (خاصه سپاه و بسیج) را نادیده میگیرند.
تناقضات مصباح یزدی و جبهه پایداری در قبال تحزب
آیت الله مصباحیزدی: امام(ره) نفرمودند بروید حزب واحدی تشکیل دهید؛ فرمودند هر کدام هیات و سلیقه خود را داشته باشید.امام(ره) چه قبل و چه بعد از پیروزی انقلاب هیچگاه طرفدار تشکیل حزب نبود. عامل تعیینکننده آرای احزاب از پولی است که توزیع میکنند و تبلیغاتی است که با آن مردم را فریب میدهند. هرکس در این دوجهت قویتر باشد، برنده میشود. ما در اسلام چنین چیزی نداریم که گروهی در انتخابات شرکت کنند، برنده شوند و برای دورهای یا چندسالی حکومتی تشکیل دهند.
میراث تحزب، سی سال پس از شهید بهشتی
شهید همچنان مظلوم انقلاب آیت الله بهشتی میفرماید: «اگر در جامعهای حزب و تشکیلات رسمی نباشد، مسلماً در آن جامعه، گروههایی پیدا میشوند، اطراف هر شخصیتی و هر صاحب نفوذی، افراد گرد میآیند و به جای آنکه احزاب و سازمانهای متشکل باشند، باندهای خطرناک فاقد تشکّل و مسؤولیت و انضباط تشکیلاتی به وجود میآیند که خطرشان برای وحدت، چندین درجه بیشتر است.»