۱۳:۵۵ - ۱۳۹۲/۰۶/۱۹

بلای آدم های نابلد در سیاست و ارتباطات

شاهد این مسئله آنکه در چند روز اخیر دو اتفاق به ظاهر کم‌اهمیت در فضای مجازی افتاده که امواج تاثیرگذاری آن در عالم واقعی سیاست قابل تصور نیست. جالب آنکه هر دو درباره سوریه اند، یکی از موضع مخالفت با آن و دیگری موافقت. اما هر دو اتفاق برای ما و سوریه هزینه آور بوده است.

مبارزه (رسانه تحلیلی خبری دانشجویان خط امام) – سرویس جامعه مجازی: فضای مجازی به همان اندازه که محلی برای تخلیه و طرح هیجانات، احساسات و افکار آدم هاست، مسئولیت آور نیز هست. چه در یک حکومت ماوراء لیبرال زندگی کنی و چه در یک حکومت ماتحت توتالیتر. چه سایت فیسبوک توسط چندین نهاد امنیتی فیلتر باشد و چه اطلاعات فیسبوک توسط سازمان امنیت کشور رصد شود.

شاهد این مسئله آنکه در چند روز اخیر دو اتفاق به ظاهر کم‌اهمیت در فضای مجازی افتاده که امواج تاثیرگذاری آن در عالم واقعی سیاست قابل تصور نیست. جالب آنکه هر دو درباره سوریه اند، یکی از موضع مخالفت با آن و دیگری موافقت. اما هر دو اتفاق برای ما و سوریه هزینه آور بوده است.

یکی آنکه بخشدار سابق کیش در وبلاگ خود مطلبی بر علیه حمله احتمالی امریکا به سوریه منتشر کرده و بهانه ای دست رسانه های نادان تر از خود داده است که بگویند ایرانی ها دختران اوباما را تهدید به تجاوز کرده اند!

دوم اینکه خانم نعیمه اشراقی مطلبی از قول هاشمی در صفحه فسبوک خود منتشر کرده که مدعی شده هاشمی گفته است دولت سوریه مردم خود را بمباران شیمیایی می کند. و همین هم بهانه ای می شود برای حمله به موضع رسمی دیپلماسی ما در قبال سوریه.

البته اشکال از فیسبوک و وبلاگ نیست، وگرنه وزیر امور خارجه همین دولت هم در فیسبوک حضور دارد. معاون اول دولت و سخنگوی دیپلماسی و برخی از وزرا هم دارند وارد فیسبوک می شوند. اشکال از آدم های نابلد در عالم سیاست و عالم ارتباطات است.

اشکال از دولتی است که به یک جوان بیست و چند ساله مسئولیت بخشداری منطقه مهم کیش را می دهد و او چند سال بعد هم آنچنان ناپخته می ماند که چنین مهملاتی در وبلاگش می نویسد که بهانه بیگانه شود.

اشکال از خانمی است که برای جلب توجه در فضای مجازی یا برای لجبازی با سیاست کلی نظام (که ابدا نمی توان اسم این کارهای ساده لوحانه را اصلاحطلبی گذاشت)، مسائل محرمانه (چه راست بوده باشد و چه دروغ) را در محیط عمومی مطرح می کند. اشکال اصلی این است که یک مهندس نفت با اتکا به نسبت خانوادگی خود، اینقدر غیرمسئولانه در وارد عرصه سیاست می شود و کارهایی می کند که برای خود، خانواده، همفکرانش و نیز برای کشورش، هزینه زاست.

اینجاست که بلای آدم های نابلد در سیاست و ارتباطات معلوم می شود. اینکه سیاست عالم گفتارها و کردارهای کودکانه و کورکورانه نیست و به بهانه انقلابی‌گری و اصلاحطلبی نمی توان حماقت کرد.

:::