اقتصاد ایران
خصوصیسازی امید
مخاطرات و فرصتهای پروژه خصوصیسازی امید چیست؟ حسین راغفر و نعمتالله فاضلی در نشستی با عنوان «بیمها و امیدها در جهانی پرمخاطره» تصویری از چیستی این طرح در شرایط اقتصادی کنونی میدهند. این نشست به بررسی ریشههای بحرانهای پیشرو و بررسی این سوال کلیدی میپردازد؛ چرا نظام اقتصادی کشور از تامین خواستههای توسعه در ایران ناتوان است؟
هیچ نوری بر پیشانی توسعه ایران نیست
«برنامهها از روی عادت نوشته میشوند نه عقل»، «برنامههای عمرانی پیش از انقلاب در مسیر درست بودند»، «نه پیشنهاددهنده تلقی درستی از توسعه دارد نه تصویبکننده»، «برای پوشش انبوه مشکلاتمان آرمانها را در برنامه گنجاندیم»، «هیچ نوری بر پیشانی توسعه ایران نیست»، «برنامه ششم رونوشت از برنامههای قبلی است»، «آنچه به مجلس ارائه شده اصلا برنامه نیست»؛ «اشکال اصلی در رفتار مجلس است که برای احکام کلی کمیسیون، تلفیق تشکیل میدهد»، «از دولت انتظاری بیش از آنچه ارائه کرد نبود»، «فقدان فعالیتهای حزبی، واگرایی برنامهها را بیشتر میکند»، «وقتی برنامهای وجود ندارد، دولت هم کمتر پاسخگو خواهد بود»...
مناظره دانشجویی صابریان-شکیبافر
اتخاذ این سیاست برای ایران بلافاصله پس از جنگ نه با شرایط کشور و نه با مبانی نظری و فلسفی جمهوری اسلامی هماهنگی داشت و پیاده سازی این برنامه در سالهای ۶۸ تا ۷۲ با وجود باور عمیق متولیان اجرایی این سیاست و همچنین حمایت همه جانبه ارگان ها و نهاد های حکومتی ، نتیجه ای جز تورم ۵۰ درصدی ، افزایش ۱۵۰۰ درصدی نرخ ارز و رشد منفی تولید صنعتی برای اقتصاد ایران به همراه نداشت .
اقتصاد ناسازگاری ها
با توجه به شکاف درآمد و هزینه دولت، بدون تردید باید هزینه های دولت را تا جایی که مشکل مهمی ایجاد نکند کاهش دهیم. بدین منظور باید بررسی دقیقی صورت پذیرد و نقاط آسیب پذیرتر از جهت کاهش هزینه ها مشخص شوند تا کمتر به سراغ آنها برویم. بنابراین در شرایط حاضر کاهش هزینه ها یک اصل است. در عین حال این روزها که دولت و مجلس مشغول بررسی بودجه اند، می توانند به بودجه بر مبنای صفر برای دستگاههای اجرایی بیاندیشند.